Spotkania Pięknych Dusz
Spotkania Pięknych Dusz to (video)podcast, w którym otulamy słowem. To rozmowy i opowieści o tym, co w życiu ważne. W doborowym towarzystwie malarstwa, literatury, filozofii i roztropności zapraszanych gości. Poszukujemy tu delikatności i wspólnie spoglądamy w gwiazdy.
Serdecznie zapraszam!
Tadeusz Marek
Kontakt ze mną: kontakt@tadeuszmarek.pl
Kategorie:
Społeczeństwo i Kultura
Społeczeństwo i Kultura
#9 Katarzyna Stoparczyk | "Czasem mam wrażenie, że ja tych ludzi po prostu kocham!"
2020-12-13 20:00:00
To było jedno z tych spotkań, na które czeka się z ekscytacją 6-latka i trwogą maturzysty. Spotkanie z Mistrzem, który od wielu lat pyta - tych większych i tych mniejszych - tworząc piękną przestrzeń czułego dialogu. Mistrzem, który tym razem pozwolił na to, by odpytać Jego.
A pytania te przyniosły rozmowę przepełnioną ciepłem, szczerością i serdecznością, pozbawioną jednak landrynkowatej słodyczy. Z Panią Kasią zastanawialiśmy się nad tym, cóż to znaczy - „dojrzeć do dzieciństwa”. Wędrowaliśmy po lasach i polanach, a nawet przytulaliśmy się do drzew! Poszukiwaliśmy korzeni i „dostukiwaliśmy się” (zapytacie dokąd? - To tajemnica!).
Będzie to rozmowa o oddaniu, życzliwości, uważności i prawdzie. Pytałem o wiele, z przyjemnością zapytałbym o więcej.
Nagrania dokonaliśmy w przepięknym miejscu na warszawskiej starówce - w Herbaciarnia Same Fusy, gdzie ugoszczono nas po królewsku (Pani Asiu! ❤️).
Katarzyna Stoparczyk - dziennikarka, autorka książek dla dzieci, reżyserka spektakli teatralnych. W radiowej Trójce stworzyła audycję „Dzieci wiedzą lepiej”, współtworzyła także format telewizyjny pt. „Duże Dzieci”. Obecnie prowadzi programy „Zagadkowa niedziela”, „Myślidziecka 3/5/7”, „Dzieci wiedzą lepiej”. Ambasadorka Fundacji ABC XXI Cała Polska Czyta Dzieciom, jak również Fundacji Wrocławskie Hospicjum dla dzieci. Jurorka Konkursów na najlepsze słuchowisko dla dzieci i młodzieży Festiwalu Dwa Teatry i Konkursu „Świat Przyjazny Dziecku” Komitetu Ochrony Praw Dziecka. Uhonorowana Nagrodą Safony za odwagę pomagania dzieciom i propagowania mądrości dzieci, statuetkami Fundacji Cała Polska Czyta Dzieciom, Odznaką Honorową Rzecznika Praw Dziecka za Zasługi dla Ochrony Praw Dziecka, tytułem Kuźnia Mistrzów Mowy Polskiej za audycję „Zagadkowa niedziela”, jak również tytułem Mistrz Mowy Polskiej Vox Populi.
To było jedno z tych spotkań, na które czeka się z ekscytacją 6-latka i trwogą maturzysty. Spotkanie z Mistrzem, który od wielu lat pyta - tych większych i tych mniejszych - tworząc piękną przestrzeń czułego dialogu. Mistrzem, który tym razem pozwolił na to, by odpytać Jego.
A pytania te przyniosły rozmowę przepełnioną ciepłem, szczerością i serdecznością, pozbawioną jednak landrynkowatej słodyczy. Z Panią Kasią zastanawialiśmy się nad tym, cóż to znaczy - „dojrzeć do dzieciństwa”. Wędrowaliśmy po lasach i polanach, a nawet przytulaliśmy się do drzew! Poszukiwaliśmy korzeni i „dostukiwaliśmy się” (zapytacie dokąd? - To tajemnica!).
Będzie to rozmowa o oddaniu, życzliwości, uważności i prawdzie. Pytałem o wiele, z przyjemnością zapytałbym o więcej.
Nagrania dokonaliśmy w przepięknym miejscu na warszawskiej starówce - w Herbaciarnia Same Fusy, gdzie ugoszczono nas po królewsku (Pani Asiu! ❤️).
Katarzyna Stoparczyk - dziennikarka, autorka książek dla dzieci, reżyserka spektakli teatralnych. W radiowej Trójce stworzyła audycję „Dzieci wiedzą lepiej”, współtworzyła także format telewizyjny pt. „Duże Dzieci”. Obecnie prowadzi programy „Zagadkowa niedziela”, „Myślidziecka 3/5/7”, „Dzieci wiedzą lepiej”. Ambasadorka Fundacji ABC XXI Cała Polska Czyta Dzieciom, jak również Fundacji Wrocławskie Hospicjum dla dzieci. Jurorka Konkursów na najlepsze słuchowisko dla dzieci i młodzieży Festiwalu Dwa Teatry i Konkursu „Świat Przyjazny Dziecku” Komitetu Ochrony Praw Dziecka. Uhonorowana Nagrodą Safony za odwagę pomagania dzieciom i propagowania mądrości dzieci, statuetkami Fundacji Cała Polska Czyta Dzieciom, Odznaką Honorową Rzecznika Praw Dziecka za Zasługi dla Ochrony Praw Dziecka, tytułem Kuźnia Mistrzów Mowy Polskiej za audycję „Zagadkowa niedziela”, jak również tytułem Mistrz Mowy Polskiej Vox Populi.
#8 Opowieść o... ciszy | Zaprasza Tadeusz Marek
2020-11-29 20:00:00
Tym razem przybywam z opowieścią o... ciszy. To odcinek o poszukiwaniach sensów i znaczeń. Będziemy podróżować w przestrzeni i czasie, a podróże te zaprowadzą nas m.in. do pewnej ciemnej izdebki (prawdopodobnie w XVII-wiecznej Francji), na jeden z najgłośniejszych koncertów XX wieku oraz na szerokie wody, których bezmiar będziemy pokonywać filigranową łódką. Zapraszam do Teatru Wyobraźni.
Tym razem przybywam z opowieścią o... ciszy. To odcinek o poszukiwaniach sensów i znaczeń. Będziemy podróżować w przestrzeni i czasie, a podróże te zaprowadzą nas m.in. do pewnej ciemnej izdebki (prawdopodobnie w XVII-wiecznej Francji), na jeden z najgłośniejszych koncertów XX wieku oraz na szerokie wody, których bezmiar będziemy pokonywać filigranową łódką. Zapraszam do Teatru Wyobraźni.
#7 Opowieść o... pewnej damie | Zaprasza Tadeusz Marek
2020-11-20 18:16:40
"Zapraszam Was do tego, byście zapalili sobie świece i żebyśmy poczuli się tak, jakbyśmy właśnie siedzieli przy ognisku, żebyśmy poczuli się tak, jakby tan noc, która trwa, nigdy miała się nie kończyć".
To wydanie "Spotkań..." w nowej formie - formie już to podcastu, już to słuchowiska. Forma ta jest efektem nieprzewidywalnych, covidowych czasów. Mimo, iż pojawiła się niespodziewanie, myślę, że niejeden raz jeszcze do nas powróci.
Zapraszam na opowieść!
"Zapraszam Was do tego, byście zapalili sobie świece i żebyśmy poczuli się tak, jakbyśmy właśnie siedzieli przy ognisku, żebyśmy poczuli się tak, jakby tan noc, która trwa, nigdy miała się nie kończyć".
To wydanie "Spotkań..." w nowej formie - formie już to podcastu, już to słuchowiska. Forma ta jest efektem nieprzewidywalnych, covidowych czasów. Mimo, iż pojawiła się niespodziewanie, myślę, że niejeden raz jeszcze do nas powróci.
Zapraszam na opowieść!
#6 prof. Józef Olejniczak | "Schulz to nie jest literatura dla małych chłopców".
2020-11-20 15:39:11
„Nic, co smutne w życiu - nie było mu odmówione” - tak Józefa Szelińska napisała o swoim niedoszłym mężu Brunonie Schulzu.
Ten odcinek jest inny, niż pozostałe. Wraz z moim gościem staraliśmy się dotknąć wspaniałego uniwersum, które pozostawił po sobie ów niewysoki, wielkogłowy drohobyczanin. To on był głównym bohaterem tej rozmowy. Stworzone przez niego przestrzenie są materią ruchliwą i nieokiełznaną. Jej nieustanne przepoczwarzenia sprawiają, że nie sposób doświadczyć ich inaczej, jak – błądząc.
„Główna rzecz, ażeby nie zapomnieć – jak Aleksander Wielki – że żaden Meksyk nie jest ostateczny, że jest on punktem przejścia, który świat przekracza, że za każdym Meksykiem otwiera się nowy Meksyk, jeszcze jaskrawszy – nadkolory i nadaromaty...”
Józef Olejniczak (ur. 1957) - profesor zwyczajny w Instytucie Nauk o Literaturze Polskiej im. Ireneusza Opackiego na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Śląskiego, autor kilkunastu autorskich monografii naukowych, redaktor naukowy kilkunastu monografii zbiorowych, autor opracowania edycji korespondencji Józefa Wittlina z redaktorami londyńskich "Wiadomości", uczestnik prawie stu ogólnopolskich i międzynarodowych konferencji naukowych, m.in. w Nowym Jorku, Neapolu, Frankfurcie nad Menem, Lille, Wilnie, Kownie, Drohobyczu i Opawie. Zajmuje się teorią literatury i polską literaturą modernistyczną. Jest członkiem kapituły nagrody za debiut prozatorski im. Witolda Gombrowicza.
„Nic, co smutne w życiu - nie było mu odmówione” - tak Józefa Szelińska napisała o swoim niedoszłym mężu Brunonie Schulzu.
Ten odcinek jest inny, niż pozostałe. Wraz z moim gościem staraliśmy się dotknąć wspaniałego uniwersum, które pozostawił po sobie ów niewysoki, wielkogłowy drohobyczanin. To on był głównym bohaterem tej rozmowy. Stworzone przez niego przestrzenie są materią ruchliwą i nieokiełznaną. Jej nieustanne przepoczwarzenia sprawiają, że nie sposób doświadczyć ich inaczej, jak – błądząc.
„Główna rzecz, ażeby nie zapomnieć – jak Aleksander Wielki – że żaden Meksyk nie jest ostateczny, że jest on punktem przejścia, który świat przekracza, że za każdym Meksykiem otwiera się nowy Meksyk, jeszcze jaskrawszy – nadkolory i nadaromaty...”
Józef Olejniczak (ur. 1957) - profesor zwyczajny w Instytucie Nauk o Literaturze Polskiej im. Ireneusza Opackiego na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Śląskiego, autor kilkunastu autorskich monografii naukowych, redaktor naukowy kilkunastu monografii zbiorowych, autor opracowania edycji korespondencji Józefa Wittlina z redaktorami londyńskich "Wiadomości", uczestnik prawie stu ogólnopolskich i międzynarodowych konferencji naukowych, m.in. w Nowym Jorku, Neapolu, Frankfurcie nad Menem, Lille, Wilnie, Kownie, Drohobyczu i Opawie. Zajmuje się teorią literatury i polską literaturą modernistyczną. Jest członkiem kapituły nagrody za debiut prozatorski im. Witolda Gombrowicza.
#5 dr Jacek Kurek | "Nie bać się delikatności".
2020-11-19 18:55:16
"Nie bać się delikatności" - czyli dr Jacek Kurek w Spotkaniach Pięknych Dusz! Osią i punktem wyjściowym tej rozmowy jest malarstwo, o którym Pan Doktor opowiada z właściwą sobie gracją. Nie dziwi zatem, że niniejsze nagranie zilustrowaliśmy aż jedenastoma obrazami. To za ich sprawą przenieśliśmy się bowiem w obszar rozważań nad odwieczną triadą wartości istotowych: dobrem, pięknem i prawdą. Towarzyszką naszą była delikatność, towarzyszem - zachwyt.
Jacek Kurek (ur. 1966r.) - Historyk, kulturoznawca, wykładowca, animator kultury, eseista i poeta. Od 2016 r. redaktor wydawnictw naukowych w Muzeum w Chorzowie, wcześniej asystent (1990‒1999), adiunkt (1999‒2012) i starszy wykładowca (2012‒2016) w Zakładzie Historii Nowożytnej, (od 2001 r.) w Zakładzie Historii Nowożytnej XIX wieku Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oraz na filologii polskiej, filologii angielskiej, a także kulturoznawstwie tegoż Uniwersytetu, jak również na Politechnice Śląskiej w Gliwicach (2017‒2018). Zwolennik interdyscyplinarnego podejścia do nauki. Swoje zajęcia prowadzi autorską metodą nauczania przez zachwyt, łącząc naukę i sztukę. Metodę opisał między innymi w książce, której jest pomysłodawcą, współautorem i współredaktorem: Dzieje zachwytu, czyli rzecz o szkole (Chorzów 2000). Realizuje cykle cieszących się niezwykłą popularnością wykładów: w Muzeum w Chorzowie: „Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy? Myśli o Europie łacińskiej w czasach nowożytnych i najnowszych”. Autor audycji muzycznej „Noc nie bez końca” emitowanej na falach Radia eM. Laureat wielu nagród i wyróżnień, wśród nich Nagrody Prezydenta Miasta Chorzów w dziedzinie Kultury (2001), Złotej Odznaki Honorowej Polskiego Związku Chórów i Orkiestr Oddział w Katowicach (2006), Nagrody Rektora UŚ za osiągnięcia dydaktyczne (2007) oraz wyróżnienia podczas Konkursu o Nagrodę i Medal Zygmunta Glogera (2016). Dwukrotnie (2001, 2004) nominowany do tytułu Chorzowianina Roku oraz tytułu Człowiek Roku Miasta Rybnik (2015). W 2019 r. otrzymał odznakę Zasłużony dla Kultury Polskiej.
"Nie bać się delikatności" - czyli dr Jacek Kurek w Spotkaniach Pięknych Dusz! Osią i punktem wyjściowym tej rozmowy jest malarstwo, o którym Pan Doktor opowiada z właściwą sobie gracją. Nie dziwi zatem, że niniejsze nagranie zilustrowaliśmy aż jedenastoma obrazami. To za ich sprawą przenieśliśmy się bowiem w obszar rozważań nad odwieczną triadą wartości istotowych: dobrem, pięknem i prawdą. Towarzyszką naszą była delikatność, towarzyszem - zachwyt.
Jacek Kurek (ur. 1966r.) - Historyk, kulturoznawca, wykładowca, animator kultury, eseista i poeta. Od 2016 r. redaktor wydawnictw naukowych w Muzeum w Chorzowie, wcześniej asystent (1990‒1999), adiunkt (1999‒2012) i starszy wykładowca (2012‒2016) w Zakładzie Historii Nowożytnej, (od 2001 r.) w Zakładzie Historii Nowożytnej XIX wieku Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oraz na filologii polskiej, filologii angielskiej, a także kulturoznawstwie tegoż Uniwersytetu, jak również na Politechnice Śląskiej w Gliwicach (2017‒2018). Zwolennik interdyscyplinarnego podejścia do nauki. Swoje zajęcia prowadzi autorską metodą nauczania przez zachwyt, łącząc naukę i sztukę. Metodę opisał między innymi w książce, której jest pomysłodawcą, współautorem i współredaktorem: Dzieje zachwytu, czyli rzecz o szkole (Chorzów 2000). Realizuje cykle cieszących się niezwykłą popularnością wykładów: w Muzeum w Chorzowie: „Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy? Myśli o Europie łacińskiej w czasach nowożytnych i najnowszych”. Autor audycji muzycznej „Noc nie bez końca” emitowanej na falach Radia eM. Laureat wielu nagród i wyróżnień, wśród nich Nagrody Prezydenta Miasta Chorzów w dziedzinie Kultury (2001), Złotej Odznaki Honorowej Polskiego Związku Chórów i Orkiestr Oddział w Katowicach (2006), Nagrody Rektora UŚ za osiągnięcia dydaktyczne (2007) oraz wyróżnienia podczas Konkursu o Nagrodę i Medal Zygmunta Glogera (2016). Dwukrotnie (2001, 2004) nominowany do tytułu Chorzowianina Roku oraz tytułu Człowiek Roku Miasta Rybnik (2015). W 2019 r. otrzymał odznakę Zasłużony dla Kultury Polskiej.
#4 Krzesimir Dębski | "To straszne, że ludzie tak łatwo ulegają jakimś fałszywym prorokom".
2020-11-19 18:47:14
"Cały czas brakuje wiedzy, oczytania, pobierania nauk, umiejętności wnioskowania i indywidualnego osądu, myślenia. To straszne, że ludzie tak łatwo ulegają jakimś fałszywym prorokom, ludziom, którzy wymyślą hasło np. "wstańmy z kolan", raczej na kolana i módlmy się".
Oto opowieść o brzemieniu przeszłości, które człowiek dzierży na swoich barkach. O akceptacji, lekkości i zrozumieniu możliwym tylko wówczas, gdy zadbanym i rozwijanym pozostaje dany nam kapitał intelektualny. O historii, będącej jedną z najprzenikliwszych przewodniczek po otaczającej nas rzeczywistości.
Krzesimir Dębski (ur. 1953r.) - Kompozytor, skrzypek jazzowy, pianista, dyrygent, autor piosenek, aranżer. Studiował kompozycję i dyrygenturę w Akademii Muzycznej w Poznaniu. Jako skrzypek w latach 80. koncertował w Europie i Ameryce Północnej ze słynnym zespołem & IdquoString Connection & rdquo. Jest laureatem I nagrody Międzynarodowego Konkursu Jazzowego w Belgii, uhonorowany nagrodami dla najlepszego skrzypka i aranżera magazynu Jazz Forum, w 1985 r. Wymieniony w magazynie Down Beat jako jeden z dziesięciu najlepszych skrzypków jazzowych. Skomponował muzykę do ponad siedemdziesięciu filmów fabularnych i licznych seriali telewizyjnych, w tym wielu arcydzieł literatury polskiej: "Ogniem i Mieczem", "W pustyni i puszczy" oraz "Starej Baśni". Jego najnowszy projekt filmowy w Stanach Zjednoczonych obejmował pisanie nowych ścieżek dźwiękowych do wczesnych krótkometrażowych i średniometrażowych filmów o Charliem Chaplinie. Jego stale powiększający się katalog kompozycji orkiestrowych obejmuje dwie symfonie, operę, muzykę baletową i jedenaście koncertów na różne instrumenty solowe i orkiestrę.
"Cały czas brakuje wiedzy, oczytania, pobierania nauk, umiejętności wnioskowania i indywidualnego osądu, myślenia. To straszne, że ludzie tak łatwo ulegają jakimś fałszywym prorokom, ludziom, którzy wymyślą hasło np. "wstańmy z kolan", raczej na kolana i módlmy się".
Oto opowieść o brzemieniu przeszłości, które człowiek dzierży na swoich barkach. O akceptacji, lekkości i zrozumieniu możliwym tylko wówczas, gdy zadbanym i rozwijanym pozostaje dany nam kapitał intelektualny. O historii, będącej jedną z najprzenikliwszych przewodniczek po otaczającej nas rzeczywistości.
Krzesimir Dębski (ur. 1953r.) - Kompozytor, skrzypek jazzowy, pianista, dyrygent, autor piosenek, aranżer. Studiował kompozycję i dyrygenturę w Akademii Muzycznej w Poznaniu. Jako skrzypek w latach 80. koncertował w Europie i Ameryce Północnej ze słynnym zespołem & IdquoString Connection & rdquo. Jest laureatem I nagrody Międzynarodowego Konkursu Jazzowego w Belgii, uhonorowany nagrodami dla najlepszego skrzypka i aranżera magazynu Jazz Forum, w 1985 r. Wymieniony w magazynie Down Beat jako jeden z dziesięciu najlepszych skrzypków jazzowych. Skomponował muzykę do ponad siedemdziesięciu filmów fabularnych i licznych seriali telewizyjnych, w tym wielu arcydzieł literatury polskiej: "Ogniem i Mieczem", "W pustyni i puszczy" oraz "Starej Baśni". Jego najnowszy projekt filmowy w Stanach Zjednoczonych obejmował pisanie nowych ścieżek dźwiękowych do wczesnych krótkometrażowych i średniometrażowych filmów o Charliem Chaplinie. Jego stale powiększający się katalog kompozycji orkiestrowych obejmuje dwie symfonie, operę, muzykę baletową i jedenaście koncertów na różne instrumenty solowe i orkiestrę.
#3 Bernard Maseli | "Jestem szczęśliwym, spełnionym człowiekiem".
2020-11-19 15:34:58
„Musisz być stuprocentowo szczery w tym, co robisz na scenie; niczego nie oczekiwać; musisz zapomnieć o swoim ego. Bardzo często jest tak, że włącza się coś, co cię niesie (...) czujesz potęgę, czujesz, że niesie cię jakaś opowieść. To jest niezwykłe uczucie. I oczywiście, że natychmiast cię korci, żeby zrobić to jeszcze lepiej. A wtedy właśnie jest koniec”.
Niniejsza rozmowa to opowieść o przeżyciu muzycznym, więziach i relacjach, bez których żaden koncert nie mógłby dojść do skutku. O kotłujących się emocjach i troskliwym spojrzeniu na Świat. Zrealizowana tuż po solowym koncercie Artysty, nagrywana w późnych godzinach nocnych, parę metrów pod ziemią.
Bernard Maseli (ur. 1965) karierę rozpoczął w 1985 roku wraz z zespołem „WALK AWAY” na festiwalu „Jazz nad Odrą” we Wrocławiu, gdzie zdobył główną nagrodę solistyczną, a zespół pierwsze miejsce w swojej kategorii. Wraz z zespołem „WALK AWAY” nagrał dziesięć płyt długogrających i brał udział we wszystkich największych festiwalach jazzowych w kraju i za granicą. W latach 1985-87 współpracował z zespołem „YOUNG POWER”, z którym nagrał dwie płyty. W 1992 roku wraz z pianistą Zbigniewem Jakubkiem zakłada duet pod nazwą „BACK IN” (dwie płyty). Od 1995 roku rozpoczyna trwająca do dziś współpracę ze znakomitym basistą Krzysztofem Ścierańskim (początkowo jako trio „MUSIC PAINTERS” wraz z perkusjonalistą Jose Torresem, ostatnio jako duet „Big 2″). Od kilku lat zajmuje się również produkcją muzyczną. Od 26 lat zajmuje pierwsze miejsce w kategorii wibrafon, w ankiecie „Jazz Top” miesięcznika „Jazz Forum” oraz wysokie miejsca jako kompozytor i aranżer. Od 28 lat jest wykładowcą na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej, Katowickiej Akademii Muzycznej, gdzie m.in. prowadzi utworzoną przez siebie pierwszą w kraju klasę wibrafonu jazzowego. W roku 2017 uzyskał tytuł profesora sztuk muzycznych. W 1999 roku wraz z saksofonistą Jerzym Główczewskim i wokalistą Kubą Badachem, utworzył pierwszy swój projekt autorski pod nazwą „The Globetrotters”.Od 2006 roku wraz z Krzysztofem Ścierańskim, Markiem Raduli oraz Paulem Vertico jest członkiem formacji „COLORS”. W 2004 roku nawiązuje współpracę z wyśmienitym kompozytorem Zbigniewem Preisnerem, który w 2007 roku zaprasza go do nagrania płyty ”Silence, Night And Dreams”. W 2009 roku rozpoczyna również swój nowatorski solowy projekt pod nazwa „DIARY”, w którym w maksymalnym stopniu eksploruje możliwości współczesnej elektroniki. W 2011 roku jako jeden z nielicznych polskich muzyków jazzowych otrzymuje zaproszenie do współpracy z amerykańskim kwartetem pod wodzą gitarzysty Deana Browna. Od 2013 roku prowadzi kolejną swoją formację autorską MaBaSo wraz z basistą Michałem Barańskim i perkusistą Danielem Soltisem. Bernard Maseli współpracował między innymi z takimi muzykami jak: Urszula Dudziak, Michał Urbaniak, Mino Cinelu, Nippy Noya, Bill Bruford, Dean Brown, Mike Stern, Frank Gambale, David Fiuczyński, Eric Marienthal, Bob Malac ,Bill Evans, Matthew Garrison, Manou Gallo, Paco Sery, Dave Samuels, Victor Mendoza, Marvin „Smitty” Smith,Hadrien Feraud, LInley Marthe, Gary Husband, Ewa Bem, Lora Szafran, Anna Maria Jopek, Grzegorz Skawiński, Mieczysław Szcześniak i wielu innych. Jest autorem wielu kompozycji i aranżacji (również produkcje radiowe) i nagrał ponad siedemdziesiąt płyt.
„Musisz być stuprocentowo szczery w tym, co robisz na scenie; niczego nie oczekiwać; musisz zapomnieć o swoim ego. Bardzo często jest tak, że włącza się coś, co cię niesie (...) czujesz potęgę, czujesz, że niesie cię jakaś opowieść. To jest niezwykłe uczucie. I oczywiście, że natychmiast cię korci, żeby zrobić to jeszcze lepiej. A wtedy właśnie jest koniec”.
Niniejsza rozmowa to opowieść o przeżyciu muzycznym, więziach i relacjach, bez których żaden koncert nie mógłby dojść do skutku. O kotłujących się emocjach i troskliwym spojrzeniu na Świat. Zrealizowana tuż po solowym koncercie Artysty, nagrywana w późnych godzinach nocnych, parę metrów pod ziemią.
Bernard Maseli (ur. 1965) karierę rozpoczął w 1985 roku wraz z zespołem „WALK AWAY” na festiwalu „Jazz nad Odrą” we Wrocławiu, gdzie zdobył główną nagrodę solistyczną, a zespół pierwsze miejsce w swojej kategorii. Wraz z zespołem „WALK AWAY” nagrał dziesięć płyt długogrających i brał udział we wszystkich największych festiwalach jazzowych w kraju i za granicą. W latach 1985-87 współpracował z zespołem „YOUNG POWER”, z którym nagrał dwie płyty. W 1992 roku wraz z pianistą Zbigniewem Jakubkiem zakłada duet pod nazwą „BACK IN” (dwie płyty). Od 1995 roku rozpoczyna trwająca do dziś współpracę ze znakomitym basistą Krzysztofem Ścierańskim (początkowo jako trio „MUSIC PAINTERS” wraz z perkusjonalistą Jose Torresem, ostatnio jako duet „Big 2″). Od kilku lat zajmuje się również produkcją muzyczną. Od 26 lat zajmuje pierwsze miejsce w kategorii wibrafon, w ankiecie „Jazz Top” miesięcznika „Jazz Forum” oraz wysokie miejsca jako kompozytor i aranżer. Od 28 lat jest wykładowcą na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej, Katowickiej Akademii Muzycznej, gdzie m.in. prowadzi utworzoną przez siebie pierwszą w kraju klasę wibrafonu jazzowego. W roku 2017 uzyskał tytuł profesora sztuk muzycznych. W 1999 roku wraz z saksofonistą Jerzym Główczewskim i wokalistą Kubą Badachem, utworzył pierwszy swój projekt autorski pod nazwą „The Globetrotters”.Od 2006 roku wraz z Krzysztofem Ścierańskim, Markiem Raduli oraz Paulem Vertico jest członkiem formacji „COLORS”. W 2004 roku nawiązuje współpracę z wyśmienitym kompozytorem Zbigniewem Preisnerem, który w 2007 roku zaprasza go do nagrania płyty ”Silence, Night And Dreams”. W 2009 roku rozpoczyna również swój nowatorski solowy projekt pod nazwa „DIARY”, w którym w maksymalnym stopniu eksploruje możliwości współczesnej elektroniki. W 2011 roku jako jeden z nielicznych polskich muzyków jazzowych otrzymuje zaproszenie do współpracy z amerykańskim kwartetem pod wodzą gitarzysty Deana Browna. Od 2013 roku prowadzi kolejną swoją formację autorską MaBaSo wraz z basistą Michałem Barańskim i perkusistą Danielem Soltisem. Bernard Maseli współpracował między innymi z takimi muzykami jak: Urszula Dudziak, Michał Urbaniak, Mino Cinelu, Nippy Noya, Bill Bruford, Dean Brown, Mike Stern, Frank Gambale, David Fiuczyński, Eric Marienthal, Bob Malac ,Bill Evans, Matthew Garrison, Manou Gallo, Paco Sery, Dave Samuels, Victor Mendoza, Marvin „Smitty” Smith,Hadrien Feraud, LInley Marthe, Gary Husband, Ewa Bem, Lora Szafran, Anna Maria Jopek, Grzegorz Skawiński, Mieczysław Szcześniak i wielu innych. Jest autorem wielu kompozycji i aranżacji (również produkcje radiowe) i nagrał ponad siedemdziesiąt płyt.
#2 Stanisław Soyka | "Moje życie to opowieść o pobożnych życzeniach"
2020-11-19 14:19:53
"Tak sobie czasami myślę jak to jest możliwe, że ja tyle lat jestem na tej scenie i ciągle przychodzą ludzie..."
To rozmowa o sumieniu, dobru i mozolnej pracy. Jak mówi mama pana Staszka: "człowiek zawsze może się naprawić". Stąd nawiedziły nas także dwie siostry - wiara i nadzieja. Niniejsza godzina to czas rozsmakowania w obrazach, które przynosi ludzkie życie. To także podróże - do Gliwic i Kampinoskiego Parku Narodowego; na szerokie wody dzielące Anglię i Tajlandię. Powietrzne, lądowe i wodne.
Stanisław Soyka (ur. 1959) - polski pieśniarz, wokalista jazzowy, pianista i kompozytor. Śpiewać zaczął kiedy miał 7 lat udzielając się wraz z ojcem w chórze katedralnym w rodzinnych Gliwicach. W czasie studiów śpiewał z big-bandem Puls, z którym dokonał pierwszych nagrań dla archiwum Rozgłośni PR w Katowicach. Stanisław Soyka debiutował w listopadzie 1979 recitalem muzyki bluesowej i gospel w Filharmonii Narodowej w Warszawie. W 1981 roku ukazuje się płyta „Blublula”. Zawiera porywające wykonania takich standardów jak „I’m just a lucky so and so” D. Ellington’a czy Naima J. Coltrane’a. Całość z towarzyszeniem Tria W. Karolaka. W 1986 muzyk podpisał kontrakt z wytwórnią RCA, dla której nagrał album „Stanisław Soyka”. Natomiast już dwa lata później ukazała się płyta „Radioaktywny”. W 1988 roku artysta rozpoczął długą i owocną współpracę z Januszem Yaniną Iwańskim, gitarzystą jazz-rockowej grupy Tie Break. Album „Soyka. Sonety Shakespeare” (1995) – suma fascynacji literackiej i przyjaźni z wybitnym pisarzem, tłumaczem i humanistą Maciejem Słomczyńskim. Powstaje wybór 12 sonetów Williama Shakespeare w przekładach Macieja Słomczyńskiego i Stanisława Barańczaka. W 2003 roku Sojka komponuje i nagrywa muzykę do słów „Tryptyku Rzymskiego” Jana Pawła II. 4 listopada tegoż roku podczas uroczystego koncertu z okazji imienin Ojca Świętego w Watykanie wraz z zespołem wykonuje fragmenty utworu. Autor bije brawo. W 2010 w Sopocie podczas X Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej DWA TEATRY Stanisław Soyka otrzymał nagrodę za najlepszą oryginalną muzykę do słuchowiska “Jeszcze się spotkamy młodsi” według scenariusza i reżyserii Krzysztofa Czeczota. Słuchowisko w całości otrzymało nagrodę Grand Prix. Wciąż inny wciąż nowy a jednocześnie rozpoznawalny od pierwszych nut. Jest zwierzęciem muzycznym z charyzmą performera. Z zespołem czy solo wkrótce po wejściu na scenę obejmuje całkowite panowanie nad publicznością. W jednym z licznych wywiadów artysta powiedział „Nie gram dla fajerwerków, nie śpiewam by się popisać. Moją ambicją i pragnieniem jest, by mój śpiew, moje pieśni dodawały otuchy, podnosiły na duchu tych, którzy przychodzą mnie słuchać. Chcę by wychodzili z koncertu pogodni i umocnieni.
"Tak sobie czasami myślę jak to jest możliwe, że ja tyle lat jestem na tej scenie i ciągle przychodzą ludzie..."
To rozmowa o sumieniu, dobru i mozolnej pracy. Jak mówi mama pana Staszka: "człowiek zawsze może się naprawić". Stąd nawiedziły nas także dwie siostry - wiara i nadzieja. Niniejsza godzina to czas rozsmakowania w obrazach, które przynosi ludzkie życie. To także podróże - do Gliwic i Kampinoskiego Parku Narodowego; na szerokie wody dzielące Anglię i Tajlandię. Powietrzne, lądowe i wodne.
Stanisław Soyka (ur. 1959) - polski pieśniarz, wokalista jazzowy, pianista i kompozytor. Śpiewać zaczął kiedy miał 7 lat udzielając się wraz z ojcem w chórze katedralnym w rodzinnych Gliwicach. W czasie studiów śpiewał z big-bandem Puls, z którym dokonał pierwszych nagrań dla archiwum Rozgłośni PR w Katowicach. Stanisław Soyka debiutował w listopadzie 1979 recitalem muzyki bluesowej i gospel w Filharmonii Narodowej w Warszawie. W 1981 roku ukazuje się płyta „Blublula”. Zawiera porywające wykonania takich standardów jak „I’m just a lucky so and so” D. Ellington’a czy Naima J. Coltrane’a. Całość z towarzyszeniem Tria W. Karolaka. W 1986 muzyk podpisał kontrakt z wytwórnią RCA, dla której nagrał album „Stanisław Soyka”. Natomiast już dwa lata później ukazała się płyta „Radioaktywny”. W 1988 roku artysta rozpoczął długą i owocną współpracę z Januszem Yaniną Iwańskim, gitarzystą jazz-rockowej grupy Tie Break. Album „Soyka. Sonety Shakespeare” (1995) – suma fascynacji literackiej i przyjaźni z wybitnym pisarzem, tłumaczem i humanistą Maciejem Słomczyńskim. Powstaje wybór 12 sonetów Williama Shakespeare w przekładach Macieja Słomczyńskiego i Stanisława Barańczaka. W 2003 roku Sojka komponuje i nagrywa muzykę do słów „Tryptyku Rzymskiego” Jana Pawła II. 4 listopada tegoż roku podczas uroczystego koncertu z okazji imienin Ojca Świętego w Watykanie wraz z zespołem wykonuje fragmenty utworu. Autor bije brawo. W 2010 w Sopocie podczas X Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej DWA TEATRY Stanisław Soyka otrzymał nagrodę za najlepszą oryginalną muzykę do słuchowiska “Jeszcze się spotkamy młodsi” według scenariusza i reżyserii Krzysztofa Czeczota. Słuchowisko w całości otrzymało nagrodę Grand Prix. Wciąż inny wciąż nowy a jednocześnie rozpoznawalny od pierwszych nut. Jest zwierzęciem muzycznym z charyzmą performera. Z zespołem czy solo wkrótce po wejściu na scenę obejmuje całkowite panowanie nad publicznością. W jednym z licznych wywiadów artysta powiedział „Nie gram dla fajerwerków, nie śpiewam by się popisać. Moją ambicją i pragnieniem jest, by mój śpiew, moje pieśni dodawały otuchy, podnosiły na duchu tych, którzy przychodzą mnie słuchać. Chcę by wychodzili z koncertu pogodni i umocnieni.
#1 Mateusz Pałka | "Dla mnie jest nieprawdopodobnie ważne, aby odczuć sensoryczną bliskość z tym, co daje życie".
2020-11-18 00:17:12
"Wdzięczność jest dla mnie swego rodzaju wzruszeniem za to, co nam się przydarzyło. To jest oczywiście pewne dziękczynienie, szacunek (...) Cały czas uczę się tej wdzięczności, wydaje mi się, że powinniśmy się uczyć wdzięczności z każdym dniem. To jest takie autentyczne odczuwanie, prawdziwa emocja. Oddanie siebie dla kogoś".
Tytułem wstępu pozostawiam jedynie powyższy cytat. Nie chcę bowiem natłokiem niepotrzebnych słów zmącić refleksyjnej ciszy, która - wówczas, w Piwnicy - była naszą wierną towarzyszką.
Mateusz Pałka (ur. 1993) - polski pianista, improwizator, kompozytor. W 2018 roku ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Krakowie w klasie fortepianu jazzowego dr Piotra Wyleżoła. Był wielokrotnie nagradzany stypendium Rektora dla najlepszych studentów. W 2019 roku otrzymał stypendium twórcze fundacji „Grazella” im. Anny Marii Siemieńskiej w dziedzinie sztuk muzycznych oraz stypendium twórcze fundacji „My Polish Heart”. Występuje w wielu krajach Europy: Francja, Włochy, Hiszpania, Rosja, Niemcy, Finlandia, Austria, Słowacja, Czechy, Węgry, Chorwacja. Występował na licznych festiwalach muzycznych w Polsce i za granicą. Współtworzy autorskie projekty takie jak Mateusz Pałka Trio, Mateusz Pałka/Szymon Mika Quartet, Mateusz Pałka/Szymon Mika Duo.
"Wdzięczność jest dla mnie swego rodzaju wzruszeniem za to, co nam się przydarzyło. To jest oczywiście pewne dziękczynienie, szacunek (...) Cały czas uczę się tej wdzięczności, wydaje mi się, że powinniśmy się uczyć wdzięczności z każdym dniem. To jest takie autentyczne odczuwanie, prawdziwa emocja. Oddanie siebie dla kogoś".
Tytułem wstępu pozostawiam jedynie powyższy cytat. Nie chcę bowiem natłokiem niepotrzebnych słów zmącić refleksyjnej ciszy, która - wówczas, w Piwnicy - była naszą wierną towarzyszką.
Mateusz Pałka (ur. 1993) - polski pianista, improwizator, kompozytor. W 2018 roku ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Krakowie w klasie fortepianu jazzowego dr Piotra Wyleżoła. Był wielokrotnie nagradzany stypendium Rektora dla najlepszych studentów. W 2019 roku otrzymał stypendium twórcze fundacji „Grazella” im. Anny Marii Siemieńskiej w dziedzinie sztuk muzycznych oraz stypendium twórcze fundacji „My Polish Heart”. Występuje w wielu krajach Europy: Francja, Włochy, Hiszpania, Rosja, Niemcy, Finlandia, Austria, Słowacja, Czechy, Węgry, Chorwacja. Występował na licznych festiwalach muzycznych w Polsce i za granicą. Współtworzy autorskie projekty takie jak Mateusz Pałka Trio, Mateusz Pałka/Szymon Mika Quartet, Mateusz Pałka/Szymon Mika Duo.