Studnia Kato.
Studnia to przestrzeń, w której każdy człowiek w wieku około studenckim może spotkać się z żywym Bogiem i doświadczyć Jego działania. Naszym marzeniem jest to, by Jezus stał się znany wśród katowickich studentów. Jeśli szukasz w życiu czegoś więcej, pogadaj z nami o tym! Widzimy się co dwa tygodnie, zajrzyj na nasz fanpage na fb i i #wpadnijdostudni.
#pokójwchaosie cz.4 - The peacemakers feat. Kuba Kuzynin
2020-11-28 17:00:06
Pokój to taki dziwny wytwór, który mnoży się wtedy gdy się nim dzielimy.
Na ostatnich Studniach mówiliśmy o tym czy można doświadczać pokoju w sytuacjach związanych z bólem, wstydem i strachem. Koncentrowaliśmy się na naszych przeżyciach i doświadczeniach, przyszedł czas, by powiedzieć o tym, że pokoju nie można zatrzymać dla siebie!
Nie bądź obojętny, nieś pokój, wprowadzaj pokój, stań się człowiekiem pokoju. Świat potrzebuje ludzi takich, jak Ty.
Pokój to taki dziwny wytwór, który mnoży się wtedy gdy się nim dzielimy.
Na ostatnich Studniach mówiliśmy o tym czy można doświadczać pokoju w sytuacjach związanych z bólem, wstydem i strachem. Koncentrowaliśmy się na naszych przeżyciach i doświadczeniach, przyszedł czas, by powiedzieć o tym, że pokoju nie można zatrzymać dla siebie!
Nie bądź obojętny, nieś pokój, wprowadzaj pokój, stań się człowiekiem pokoju. Świat potrzebuje ludzi takich, jak Ty.
#pokójwchaosie cz.3 - Strach feat. Paulina Kuzynin
2020-11-13 12:57:03
Boję się. Strach jest pułapką, która zdaje się czyhać na mnie na każdym zakręcie życia. Boję się o swoją przyszłość. Boję się koronawirusa, boję się objawów, boję się choroby, boję się śmierci. Boję się o to, czy restrykcje nie sprawią tego, że stracę pracę. Boję się o siebie i swoich bliskich. Tak wiele jest rzeczy, które wywołują we mnie lęk.
Nie potrafię tak funkcjonować. Czy istnieje jakieś antidotum na strach?
Znajdź odpowiedź na to pytanie.
Boję się. Strach jest pułapką, która zdaje się czyhać na mnie na każdym zakręcie życia. Boję się o swoją przyszłość. Boję się koronawirusa, boję się objawów, boję się choroby, boję się śmierci. Boję się o to, czy restrykcje nie sprawią tego, że stracę pracę. Boję się o siebie i swoich bliskich. Tak wiele jest rzeczy, które wywołują we mnie lęk.
Nie potrafię tak funkcjonować. Czy istnieje jakieś antidotum na strach?
Znajdź odpowiedź na to pytanie.
#pokójwchaosie cz.2 - Wstyd feat. Mary Marszałek
2020-10-29 11:22:26
Każdy z nas może przywołać na myśl wspomnienie, w którym chciałby zapaść się pod ziemię.
Każdy z nas pamięta chwile, w której okrył się rumieńcem.
Każdy z nas ma coś, co chciałby ukryć, schować, zniszczyć przed całym światem.
Każdy z nas doświadczył i doświadcza wstydu.
Wstyd. Tak, może być dobry i stać się dla nas hamulcem. Ale może być niesamowicie toksyczny i hamować nasze życie aż zanadto.
Pogadajmy o wstydzie!
Każdy z nas może przywołać na myśl wspomnienie, w którym chciałby zapaść się pod ziemię.
Każdy z nas pamięta chwile, w której okrył się rumieńcem.
Każdy z nas ma coś, co chciałby ukryć, schować, zniszczyć przed całym światem.
Każdy z nas doświadczył i doświadcza wstydu.
Wstyd. Tak, może być dobry i stać się dla nas hamulcem. Ale może być niesamowicie toksyczny i hamować nasze życie aż zanadto.
Pogadajmy o wstydzie!
#pokójwchaosie cz.1 - Ból feat. Kuba Kuzynin
2020-10-25 03:41:26
Ból, cierpienie, samookaleczanie, depresja, zagubienie, utrata bliskich, choroby, śmierć. Życie to nie bajka Disney’a przepełniona nasyconymi kolorami i kończąca się happy endem. Życie to łamane serce, łzy sączące się z oczu w samotności, gdy nie trzeba nikogo udawać i nieustanna walka, na którą coraz częściej nie mamy już sił.
Czy mój ból kogoś obchodzi? Czy da się w tym całym syfie znaleźć jakiś promyk nadziei? Coś, co stało by się siłą do tego, żeby codziennie wracać na front. Czy w cierpieniu jest coś więcej niż tylko najpierw rozdzierające, a później tępe uczucie bezsensu?
Tak.
Pogadajmy o tym.
Ból, cierpienie, samookaleczanie, depresja, zagubienie, utrata bliskich, choroby, śmierć. Życie to nie bajka Disney’a przepełniona nasyconymi kolorami i kończąca się happy endem. Życie to łamane serce, łzy sączące się z oczu w samotności, gdy nie trzeba nikogo udawać i nieustanna walka, na którą coraz częściej nie mamy już sił.
Czy mój ból kogoś obchodzi? Czy da się w tym całym syfie znaleźć jakiś promyk nadziei? Coś, co stało by się siłą do tego, żeby codziennie wracać na front. Czy w cierpieniu jest coś więcej niż tylko najpierw rozdzierające, a później tępe uczucie bezsensu?
Tak.
Pogadajmy o tym.