Cricoteka na ucho
Chcemy podzielić się z Wami ciekawymi rozmowami wokół twórczości Tadeusza Kantora, opowieściami o wystawach, historiami z archiwum, muzyczno-teatralnymi eksperymentami. Wszystkim tym, co nie zawsze i nie w każdym czasie możliwe jest do zobaczenia. W "Cricotece na ucho" znajdziecie towarzystwo na długie jesienne wieczory, bliskie i dalekie podróże, wiosenne spacery czy rodzinne popołudnia.
"Cricoteka na ucho" to seria rozmaitych tematycznie podcastów, zlokalizowanych wokół artystycznych wydarzeń odbywających się w Ośrodku Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora.
Do usłyszenia!
Kategorie:
Kultura
Kultura
„Ale po co ja to opowiadam?” – teatr i postpamięć | Marta Bryś
2024-11-28 23:56:19
„Ale po co ja to opowiadam?” – teatr i postpamięć poprowadzone przez Martę Bryś to czwarte z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania .
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny . Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska.
Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Marta Bryś stawia wiele pytań: Czy można pamiętać coś, czego się nie przeżyło? Czy można utożsamić się z opowieścią o nieswojej przeszłości? Czy można przeżywać czyjeś wspomnienia jak własne? Czym różni się pamięć od postpamięci? Czy teatr może tworzyć wspomnienia? Czy
przeszłość można „ocalić od zapomnienia”? Jak odpowiedzieć na pytanie Sterna, z którym z powrotem schował się do teatralnej skrzyni?
„Ale po co ja to opowiadam?” – teatr i postpamięć poprowadzone przez Martę Bryś to czwarte z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania.
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny. Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska.
Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Marta Bryś stawia wiele pytań: Czy można pamiętać coś, czego się nie przeżyło? Czy można utożsamić się z opowieścią o nieswojej przeszłości? Czy można przeżywać czyjeś wspomnienia jak własne? Czym różni się pamięć od postpamięci? Czy teatr może tworzyć wspomnienia? Czy przeszłość można „ocalić od zapomnienia”? Jak odpowiedzieć na pytanie Sterna, z którym z powrotem schował się do teatralnej skrzyni?
O językach choreograficznych w Dziś są moje urodziny Tadeusza Kantora | Anna Królica
2024-11-28 23:45:51
O językach choreograficznych w Dziś są moje urodziny Tadeusza Kantora Anny Królicy to trzecie z cyklu dziesięciu
seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania .
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny . Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska.
Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół
wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Projekt ma angażować sztukę i naukę, które razem są w
stanie nie tylko opowiedzieć o zamkniętym już procesie twórczym, ale także uruchomić kolejny.
Anna Królica podejmuje próbę prześledzenia i omówienia języków choreograficzne w Dziś są moje urodziny , wykorzystując przy tym zarówno narzędzia artystyczne, jak i dyskurs związany z pamięcią kulturową w jej wizualnym i cielesnym aspekcie.
Traktuje obraz Tadeusza Kantora Mam dość siedzenia w obrazie. Wychodzę! z 1988 roku jako odsłonięcie strategii mistrza prowadzące go do rozwiązań choreograficznych, zaaplikowane również w jego ostatnim spektaklu. Obserwuje relacje pomiędzy obrazami ucieleśnionymi w materii scenicznej a czystą dramaturgią ruchu i kompozycją.
Odnajduje zależności i powiązania pomiędzy działaniami fizycznymi oraz choreograficznymi aktorów i aktorek w przedstawieniu, a językiem gestów obecnym na figuratywnych ujęciach malarskich np. w Infantce
Velázqueza czy w Autoportrecie Kantora.
O językach choreograficznych w Dziś są moje urodziny Tadeusza Kantora Anny Królicy to trzecie z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania.
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny. Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska.
Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Projekt ma angażować sztukę i naukę, które razem są w stanie nie tylko opowiedzieć o zamkniętym już procesie twórczym, ale także uruchomić kolejny.
Anna Królica podejmuje próbę prześledzenia i omówienia języków choreograficzne w Dziś są moje urodziny, wykorzystując przy tym zarówno narzędzia artystyczne, jak i dyskurs związany z pamięcią kulturową w jej wizualnym i cielesnym aspekcie.
Traktuje obraz Tadeusza Kantora Mam dość siedzenia w obrazie. Wychodzę! z 1988 roku jako odsłonięcie strategii mistrza prowadzące go do rozwiązań choreograficznych, zaaplikowane również w jego ostatnim spektaklu. Obserwuje relacje pomiędzy obrazami ucieleśnionymi w materii scenicznej a czystą dramaturgią ruchu i kompozycją. Odnajduje zależności i powiązania pomiędzy działaniami fizycznymi oraz choreograficznymi aktorów i aktorek w przedstawieniu, a językiem gestów obecnym na figuratywnych ujęciach malarskich np. w Infantce Velázqueza czy w Autoportrecie Kantora.
Debata z udziałem artystek i artystów Teatru Cricot 2
2024-11-28 23:32:55
Debata odbyła się w ramach projektu Dziś są moje
urodziny – poszukiwania .
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny . Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska. Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Debata jest próbą refleksji nad ostatnim spektaklem Tadeusza Kantora: Dziś są moje urodziny , widzianym z
perspektywy uczestników i uczestniczek procesu twórczego – artystów i artystek Teatru Cricot 2. W spotkaniu wzięli udział: Andrzej Wełmiński, Bogdan Renczyński, Lech Stangret, Ludmiła Ryba, Marie Vayssière, Roman Siwulak, Teresa Wełmińska, Tomasz Dobrowolski, Ewa Janicka.
W ramach spotkania poddawany refleksji był toczący się odrębnie, wsobny proces powstawania spektaklu, co pozwala lepiej rozpoznać nie tylko jego trudną materię, ale również dowiedzieć się więcej o metodzie pracy Tadeusza Kantora z zespołem i zadać pytania o tryb funkcjonowania artystów i artystek w sytuacji kryzysu, wywołanej śmiercią reżysera przed premierą.
Prowadzący: Paweł Głowacki
Debata odbyła się w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania.
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny. Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska. Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Debata jest próbą refleksji nad ostatnim spektaklem Tadeusza Kantora: Dziś są moje urodziny, widzianym z perspektywy uczestników i uczestniczek procesu twórczego – artystów i artystek Teatru Cricot 2. W spotkaniu wzięli udział: Andrzej Wełmiński, Bogdan Renczyński, Lech Stangret, Ludmiła Ryba, Marie Vayssière, Roman Siwulak, Teresa Wełmińska, Tomasz Dobrowolski, Ewa Janicka.
W ramach spotkania poddawany refleksji był toczący się odrębnie, wsobny proces powstawania spektaklu, co pozwala lepiej rozpoznać nie tylko jego trudną materię, ale również dowiedzieć się więcej o metodzie pracy Tadeusza Kantora z zespołem i zadać pytania o tryb funkcjonowania artystów i artystek w sytuacji kryzysu, wywołanej śmiercią reżysera przed premierą.
Prowadzący: Paweł Głowacki
Dziś są moje urodziny – o obrazach przedstawienia, które wyłaniają się z cienia archiwum | Tomasz Pietrucha
2024-11-28 23:23:24
Dziś są moje urodziny – o obrazach przedstawienia, które wyłaniają się z cienia archiwum to pierwsze z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania .
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny . Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska.
Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Podczas pierwszego seminarium Tomasz Pietrucha kieruje uwagę na archiwum jako „scenę”, w ramach której rezonuje część kolekcji Cricoteki związana z przedstawieniem Dziś są moje urodziny . Jest to próba opowieści o kolekcji, ale również szansa, by zadać podstawowe pytania o to, jaki obraz przedstawienia Dziś są moje urodziny wyłania się z
archiwalnego cienia oraz czy i w jaki sposób archiwa zniekształcają i wypaczają efemeryczną sztukę teatru.
Dziś są moje urodziny – o obrazach przedstawienia, które wyłaniają się z cienia archiwum to pierwsze z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania.
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny.
Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska.
Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Podczas pierwszego seminarium Tomasz Pietrucha kieruje uwagę na archiwum jako „scenę”, w ramach której rezonuje część kolekcji Cricoteki związana z przedstawieniem Dziś są moje urodziny. Jest to próba opowieści o kolekcji, ale również szansa, by zadać podstawowe pytania o to, jaki obraz przedstawienia Dziś są moje urodziny wyłania się z archiwalnego cienia oraz czy i w jaki sposób archiwa zniekształcają i wypaczają efemeryczną sztukę teatru.
Klanginstallation | „Wpół do jutra" — UDO VOLFRAM — remiks zapisu dźwiękowego z wystawy Marka Chlandy i Marka Chołoniewskiego w Berlinie w 1988 roku o tym samym tytule.
2023-01-10 12:10:35
„Wpół do jutra" (10.2021 - 04.2022) rozwinęło się w koncept zbiorowego wydawnictwa muzycznego. Czasowa wystawa zbiorowa realizowana byłą przez Roberta Kuśmirowskiego we współpracy z kuratorami Magdaleną Ujmą-Gawlik i Kamilem Kuitkowskim, z udziałem artystów – Marka Chlandy, Andrzeja Dudka Dürera, Krzysztofa „Leona” Dziemaszkiewicza, Jana Gryki, Mikołaja Smoczyńskiego, Macieja Świeszewskiego i Daniela Zagórskiego.
Artyści mierzyli się w niej z niewiarą nie tylko w dobrą przyszłość, ale w ogóle w jakąkolwiek przyszłość. Ta wątpliwość wyrastała m.in. z doświadczenia pandemii czy perspektywy katastrofy klimatycznej i wyczerpywania się dotychczasowych paradygmatów kultury. W międzyczasie wybuchła wojna w Ukrainie. Jutro jak zawsze okazało się inne, niż zakładaliśmy.
„Wpół do jutra" (10.2021 - 04.2022) rozwinęło się w koncept zbiorowego wydawnictwa muzycznego. Czasowa wystawa zbiorowa realizowana byłą przez Roberta Kuśmirowskiego we współpracy z kuratorami Magdaleną Ujmą-Gawlik i Kamilem Kuitkowskim, z udziałem artystów – Marka Chlandy, Andrzeja Dudka Dürera, Krzysztofa „Leona” Dziemaszkiewicza, Jana Gryki, Mikołaja Smoczyńskiego, Macieja Świeszewskiego i Daniela Zagórskiego.
Artyści mierzyli się w niej z niewiarą nie tylko w dobrą przyszłość, ale w ogóle w jakąkolwiek przyszłość. Ta wątpliwość wyrastała m.in. z doświadczenia pandemii czy perspektywy katastrofy klimatycznej i wyczerpywania się dotychczasowych paradygmatów kultury. W międzyczasie wybuchła wojna w Ukrainie. Jutro jak zawsze okazało się inne, niż zakładaliśmy.
UHER.C IV | „Wpół do jutra" — UDO VOLFRAM
2022-12-30 17:49:07
„Wpół do jutra" (10.2021 - 04.2022) rozwinęło się w koncept zbiorowego wydawnictwa muzycznego. Czasowa wystawa zbiorowa realizowana byłą przez Roberta Kuśmirowskiego we współpracy z kuratorami Magdaleną Ujmą-Gawlik i Kamilem Kuitkowskim, z udziałem artystów – Marka Chlandy, Andrzeja Dudka Dürera, Krzysztofa „Leona” Dziemaszkiewicza, Jana Gryki, Mikołaja Smoczyńskiego, Macieja Świeszewskiego i Daniela Zagórskiego.
Artyści mierzyli się w niej z niewiarą nie tylko w dobrą przyszłość, ale w ogóle w jakąkolwiek przyszłość. Ta wątpliwość wyrastała m.in. z doświadczenia pandemii czy perspektywy katastrofy klimatycznej i wyczerpywania się dotychczasowych paradygmatów kultury. W międzyczasie wybuchła wojna w Ukrainie. Jutro jak zawsze okazało się inne, niż zakładaliśmy.
„Wpół do jutra" (10.2021 - 04.2022) rozwinęło się w koncept zbiorowego wydawnictwa muzycznego. Czasowa wystawa zbiorowa realizowana byłą przez Roberta Kuśmirowskiego we współpracy z kuratorami Magdaleną Ujmą-Gawlik i Kamilem Kuitkowskim, z udziałem artystów – Marka Chlandy, Andrzeja Dudka Dürera, Krzysztofa „Leona” Dziemaszkiewicza, Jana Gryki, Mikołaja Smoczyńskiego, Macieja Świeszewskiego i Daniela Zagórskiego.
Artyści mierzyli się w niej z niewiarą nie tylko w dobrą przyszłość, ale w ogóle w jakąkolwiek przyszłość. Ta wątpliwość wyrastała m.in. z doświadczenia pandemii czy perspektywy katastrofy klimatycznej i wyczerpywania się dotychczasowych paradygmatów kultury. W międzyczasie wybuchła wojna w Ukrainie. Jutro jak zawsze okazało się inne, niż zakładaliśmy.
Dalej już nic? Od podszewki - o kostiumach teatralnych Tadeusza Kantora rozmawiają Karolina Sulej, Justyna Droń i Bogdan Renczyński
2022-12-30 13:12:22
Karolina Sulej, Justyna Droń i Bogdan Renczyński rozmawiają o kostiumie jako opowieści o kulturze, tożsamości, relacjach międzyludzkich i o nas samych w kontekście i w przestrzeni wystawy "Osobiste. Kostiumy teatralne Kantora" w Cricotece.
Karolina Sulej jest badaczką, pisarką, reporterką, popularyzatorką antropologii mody i autorką książek „Historie osobiste” i „Rzeczy osobiste. Opowieść o ubraniach w obozach koncentracyjnych i zagłady”. Podczas rozmowy mówi o tym, co fascynuje ją w sposobie myślenia o ubraniu u Kantora oraz o perspektywie patrzenia na ubranie, które wywodzi się z wojennego kontekstu. Przekonuje też, dlaczego warto rozglądać się za innymi narracjami o odzieży niż te, które są związane z branżą mody, i w jaki sposób strój może opowiadać o ludzkiej kondycji.
„Dalej już nic?” to okazja do rozmowy o twórczości Tadeusza Kantora. Seria wykładów ma za zadanie poszerzyć nasze perspektywy w postrzeganiu dzieł twórcy teatru Cricot. Zapraszamy do wysłuchania specjalistów, którzy interpretują, reinterpretują i prezentują niezbadane dotąd konteksty i nowe, nieanalizowane tematy.
Karolina Sulej, Justyna Droń i Bogdan Renczyński rozmawiają o kostiumie jako opowieści o kulturze, tożsamości, relacjach międzyludzkich i o nas samych w kontekście i w przestrzeni wystawy "Osobiste. Kostiumy teatralne Kantora" w Cricotece.
Karolina Sulej jest badaczką, pisarką, reporterką, popularyzatorką antropologii mody i autorką książek „Historie osobiste” i „Rzeczy osobiste. Opowieść o ubraniach w obozach koncentracyjnych i zagłady”. Podczas rozmowy mówi o tym, co fascynuje ją w sposobie myślenia o ubraniu u Kantora oraz o perspektywie patrzenia na ubranie, które wywodzi się z wojennego kontekstu. Przekonuje też, dlaczego warto rozglądać się za innymi narracjami o odzieży niż te, które są związane z branżą mody, i w jaki sposób strój może opowiadać o ludzkiej kondycji.
„Dalej już nic?” to okazja do rozmowy o twórczości Tadeusza Kantora. Seria wykładów ma za zadanie poszerzyć nasze perspektywy w postrzeganiu dzieł twórcy teatru Cricot. Zapraszamy do wysłuchania specjalistów, którzy interpretują, reinterpretują i prezentują niezbadane dotąd konteksty i nowe, nieanalizowane tematy.
Dalej już nic? Magdalena Ujma o twórczości Marii Stangret
2022-12-27 17:59:11
Magdalena Ujma przedstawia możliwe drogi interpretacji twórczości Marii Stangret. Marysia, bo tak mówili o niej Ci, którzy ją znali, najbardziej znana jest z powodu bycia aktorką Teatru Cricot 2, towarzyszką życia Tadeusza Kantora, ale była także malarką i to właśnie ten aspekt jej działalności jest przedstawiony podczas wykładu.
„Dalej już nic?” to okazja do rozmowy o twórczości Tadeusza Kantora. Seria wykładów ma za zadanie poszerzyć nasze perspektywy w postrzeganiu dzieł twórcy teatru Cricot, a także osób, które były z nim związane. Zapraszamy do wysłuchania specjalistów, którzy interpretują, reinterpretują i prezentują niezbadane dotąd konteksty i nowe, nieanalizowane tematy.
Magdalena Ujma przedstawia możliwe drogi interpretacji twórczości Marii Stangret. Marysia, bo tak mówili o niej Ci, którzy ją znali, najbardziej znana jest z powodu bycia aktorką Teatru Cricot 2, towarzyszką życia Tadeusza Kantora, ale była także malarką i to właśnie ten aspekt jej działalności jest przedstawiony podczas wykładu.
„Dalej już nic?” to okazja do rozmowy o twórczości Tadeusza Kantora. Seria wykładów ma za zadanie poszerzyć nasze perspektywy w postrzeganiu dzieł twórcy teatru Cricot, a także osób, które były z nim związane. Zapraszamy do wysłuchania specjalistów, którzy interpretują, reinterpretują i prezentują niezbadane dotąd konteksty i nowe, nieanalizowane tematy.
„Święto wiosny” | Rozmowa z Katarzyną Kozyrą
2022-08-29 08:47:12
Katarzyna Kozyra - rzeźbiarka, fotografka, autorka performansów, filmów, instalacji wideo oraz akcji artystycznych. Działania Kozyry przyczyniły się do powstania tzw. sztuki krytycznej, a także miały istotny wpływ na kształt współczesnej kultury. Artystka konsekwentnie podważa panujące stereotypy i poddaje krytycznej rewizji dyskursy społeczno-polityczne; jej sztuka od lat porusza opinię publiczną, często wywołując ostrą polemikę. Rozmowę prowadzi profesor Katarzyna Fazan.
Katarzyna Kozyra - rzeźbiarka, fotografka, autorka performansów, filmów, instalacji wideo oraz akcji artystycznych. Działania Kozyry przyczyniły się do powstania tzw. sztuki krytycznej, a także miały istotny wpływ na kształt współczesnej kultury. Artystka konsekwentnie podważa panujące stereotypy i poddaje krytycznej rewizji dyskursy społeczno-polityczne; jej sztuka od lat porusza opinię publiczną, często wywołując ostrą polemikę. Rozmowę prowadzi profesor Katarzyna Fazan.
Słuchaj muzeum | Obiekty 3D
2021-06-24 15:48:48
W jaki sposób digitalizuje się obiekty muzealne? Jak powstają modele 3D? O fotogrametrii i swoim projekcie opowiada Mateusz Świderski, artysta zajmujący się sztuką cyfrową. W ramach swojej pracy badawczej gościnnie archiwizuje wystawę Tadeusz Kantor. Widma .
W jaki sposób digitalizuje się obiekty muzealne? Jak powstają modele 3D? O fotogrametrii i swoim projekcie opowiada Mateusz Świderski, artysta zajmujący się sztuką cyfrową. W ramach swojej pracy badawczej gościnnie archiwizuje wystawę Tadeusz Kantor. Widma.