Dziennik Zmian — Miłka O. Malzahn
Tworzę miniaudycje, aby dotknąć miejsc wrażliwych naszej rzeczywistości; Tak, co jest mega poetyckie. Dziennik Zmian to felietony dźwiękowe, służące zadumie, rozrywce, przyjemności, poszerzaniu horyzontów, otwieraniu oczu poprzez uszy, zauważaniu małych, a wielkich historii. Bywa zaskakująco, bywają frapujący goście i to nie jest tradycyjne podcastowanie. Krótkie formy audio przypominają, że zanim wynaleziono pismo - to wiedzę i wzruszenia przekazywano sobie mową. Rzeczywistość jest naszą przestrzenią dźwiękową, nie wierzysz? A posłuchaj... #podcast artystyczny
Kategorie:
Społeczeństwo i Kultura
Społeczeństwo i Kultura
Pokazujemy po 10 odcinków na stronie. Skocz do strony:
12345678910111213141516171819202122232425262728
Pandemiczna rekacja - obiecana ziemia (ogrodowa) #3
2020-04-05 12:00:00
(marzec) W dużym sklepie mały ruch. Zaopatrzenie zdążyło się wysycić i teraz dwójka klientów pochyla się nad zmienią ogrodową, uniwersalną, 2o litrów. Szanse na barwny ogród są niewielkie, ale zawsze można zorganizować jakąś rukolę (?) , zazielenić parapet i skrzynkę. Ziemia zapakowana w grubą folię staje się nagle solidnym polem, przestrzenią wolności, jasną odpowiedzią na sygnał dochodzący z zapomnianej części mojej rolniczej natury.
Patrzę na półkę z ziemią, zanim tych dwoje się zdecyduje – chwytam worek i zadowolona sunę w stronę kasy. Zagospodaruję mój mały balkonowy kąt, a potem się zminiaturyzuję, zjem ciasteczko Alicji z krainy czarów i będę swobodnie spacerować po wielkich ogrodowych alejach. I cieszyć mnie będą nieskończone kolumny bratków, jedynych sadzonek, jakie są dostępne na moim osiedlu. I tak właśnie ja – mała, spędzę wiosnę, a być może lato - w wielkim świecie balkonowego ogródka. I będzie można mnie wyżywić jednym fistaszkiem dziennie. Same korzyści.
(marzec) W dużym sklepie mały ruch. Zaopatrzenie zdążyło się wysycić i teraz dwójka klientów pochyla się nad zmienią ogrodową, uniwersalną, 2o litrów. Szanse na barwny ogród są niewielkie, ale zawsze można zorganizować jakąś rukolę (?) , zazielenić parapet i skrzynkę. Ziemia zapakowana w grubą folię staje się nagle solidnym polem, przestrzenią wolności, jasną odpowiedzią na sygnał dochodzący z zapomnianej części mojej rolniczej natury.
Patrzę na półkę z ziemią, zanim tych dwoje się zdecyduje – chwytam worek i zadowolona sunę w stronę kasy. Zagospodaruję mój mały balkonowy kąt, a potem się zminiaturyzuję, zjem ciasteczko Alicji z krainy czarów i będę swobodnie spacerować po wielkich ogrodowych alejach. I cieszyć mnie będą nieskończone kolumny bratków, jedynych sadzonek, jakie są dostępne na moim osiedlu. I tak właśnie ja – mała, spędzę wiosnę, a być może lato - w wielkim świecie balkonowego ogródka. I będzie można mnie wyżywić jednym fistaszkiem dziennie. Same korzyści.
Ahoj żeglarze z Pawlaczy.... #2
2020-04-04 00:00:00
Pawlacz – w domu prawie każdej Babci jest (lub był) pawlacz. Stefa skarbów. Rodzaj mini strychu i makro zbiorów. Źródło zbędnych niezbędników, no po prostu - strefa wrażeń. W tym czasie, gdy sprzątanie przestało być koniecznością, a stało się zadaniem pozwalającym utrzymać formę fizyczną i psychiczną, gdy zaczęliśmy na nowo odkrywać cztery kąty - pawlacz staje się wręcz symbolem. To nie jest po prostu architektoniczne retro - rozwiązanie, przykra konieczność związana z chęcią zakamuflowania czegokolwiek - to nie jest kąt ze starym bałaganem! O, nie! (wiem to dlatego, że ostatnio wiele znanych mi osób zajrzało do pawlacza i…)
A tam…. Zostały odkryte kosmosy, jakieś planety, statki międzygalaktyczne, solidne weki, nowy garnek z lat 70-tych, wymaglowane serwetki robione na szydełku i białe płótno. Bawełna. Z 10 metrów biała. Taka na pościel . Albo na żagiel.
Pawlacz - ta pieśń przeszłości, wciąż wiele może. Więc Wyjmujemy z niego światy i wrzucamy ogłoszenia: oddam…to i tamto, sprzedam nie używane, vitage…
Ahoj żeglarze z Pawlaczy!!
Doceńmy te zakamarki, które radują nas w tak nieoczywisty sposób.
A potem otwórzmy w sobie, w naszych niezwykłych głowach te rewiry pełne pochowanych spraw. Do dzieła!
Pawlacz – w domu prawie każdej Babci jest (lub był) pawlacz. Stefa skarbów. Rodzaj mini strychu i makro zbiorów. Źródło zbędnych niezbędników, no po prostu - strefa wrażeń. W tym czasie, gdy sprzątanie przestało być koniecznością, a stało się zadaniem pozwalającym utrzymać formę fizyczną i psychiczną, gdy zaczęliśmy na nowo odkrywać cztery kąty - pawlacz staje się wręcz symbolem. To nie jest po prostu architektoniczne retro - rozwiązanie, przykra konieczność związana z chęcią zakamuflowania czegokolwiek - to nie jest kąt ze starym bałaganem! O, nie! (wiem to dlatego, że ostatnio wiele znanych mi osób zajrzało do pawlacza i…)
A tam…. Zostały odkryte kosmosy, jakieś planety, statki międzygalaktyczne, solidne weki, nowy garnek z lat 70-tych, wymaglowane serwetki robione na szydełku i białe płótno. Bawełna. Z 10 metrów biała. Taka na pościel . Albo na żagiel.
Pawlacz - ta pieśń przeszłości, wciąż wiele może. Więc Wyjmujemy z niego światy i wrzucamy ogłoszenia: oddam…to i tamto, sprzedam nie używane, vitage…
Ahoj żeglarze z Pawlaczy!!
Doceńmy te zakamarki, które radują nas w tak nieoczywisty sposób.
A potem otwórzmy w sobie, w naszych niezwykłych głowach te rewiry pełne pochowanych spraw. Do dzieła!
marzec - ale wiosna przyszła #1
2020-04-03 00:00:00
Może nie wszyscy jesteśmy na bieżąco akurat z tą sprawą, ale po 89 dniach zimy wiosna przyszła. Naprawdę, ten proces się nie zatrzymał, rośliny nie chcę czekać, aż je będziemy mogli swobodnie podziwiać, ptaki zabrały się za tworzenie gniazd, doceniając pewnie fakt, że my w swoich gniazdach spędzamy teraz tyle czasu.
Stare zwiędło, uschło, zniknęło, a nowe zaczyna rosnąć. Nowe jeszcze nie wie, jak będzie wyglądało, ile się wydarzy, co się jeszcze pojawi, co się schowa, co łupnie, a co przyniesie spokój i ukojenie. Nowe jest jeszcze małorefleksyjne. Bardzo wiosenna cecha.
Wiosna przyszła - nie negocjujmy z wiosną, korzystajmy z tego jej fragmentu, jaki dla nas ma. A ma… na przykład niebo. Wiosenne niebo. Dlatego bez wyrzutów sumienia, że możemy narazić się na opinię osoby „z głową w chmurach” (bo i kto nas ma oceniać w czasach kwarantann) oto możemy bez przeszkód gapić się niebo, i nawet przegapić jakiś pędzący przez internetowe łącza news. Patrzmy w górę, patrzmy długo, spokojnie: rano, lub za dnia, wieczorem, czy nawet w środku nocy.
Popatrzmy w niebo, tyle się tam teraz dzieje! Na początku wiosny, wieczorami możemy obserwować gwiazdozbiór Oriona, a także Syriusza – najjaśniejszą gwiazdę nocnego nieba. Kuszące.
A wracając (poniekąd) na Ziemię - gapiąc się w nocne niebo, możemy trafić na dziwny sznur świecących punktów, lecących szybko w linii. To satelity Starlink od firmy, którą kieruje Elon Musk. Właśnie realizuje plany stworzenie konstelacji tysięcy satelitów umieszczonych na niskiej orbicie okołoziemskiej. Spełniony sen wielu wynalazców, inżynierów, marzycieli…
Zatem wiosna przyszła, pora roku, którą możemy przeznaczyć na snucie pozytywnych wizji, osobistych zwycięstw i (najlepiej) ogólnoludzkiego zadowolenia. Bądźmy jak Elon Musk, stwórzmy osobisty sznur świecących punktów.
Dla wsparcia mocy wyobraźni – można sięgnąć „Gwiezdny pył” Gaimana - powieść, która akurat podnosi poziom abstrakcji magicznej, albo po Autostopem przez Galaktykę Adamsa, prześmiesznej serii przybliżającej galaktyczne życie, a wywodzącej się (co wydaje mi się ekstremalnie przyszłościowe) ze słuchowiska radiowego nadawanego przez BBC od 1978 roku!
Zatem widzę to tak: przyszła wiosna, my czekamy, aż wirus się wyszaleje, budując plany na czas nowych, wspaniałych wyzwań (każde z nich to nasz świecący punkt). Patrzymy w niebo, które przez całe wieki wyglądało tak samo, a teraz jest wzbogacane przez ludzkie technologie. Co za czasy….!
Mówiono nam, że życie powinno toczyć się utartym torem, a planeta jest nieskończenie cierpliwa, oraz nie ma nic do powiedzenia. Otóż - po 89 dniach zimy wiemy, że większość twierdzeń na temat życia – trzeba będzie zweryfikować.
Może nie wszyscy jesteśmy na bieżąco akurat z tą sprawą, ale po 89 dniach zimy wiosna przyszła. Naprawdę, ten proces się nie zatrzymał, rośliny nie chcę czekać, aż je będziemy mogli swobodnie podziwiać, ptaki zabrały się za tworzenie gniazd, doceniając pewnie fakt, że my w swoich gniazdach spędzamy teraz tyle czasu.
Stare zwiędło, uschło, zniknęło, a nowe zaczyna rosnąć. Nowe jeszcze nie wie, jak będzie wyglądało, ile się wydarzy, co się jeszcze pojawi, co się schowa, co łupnie, a co przyniesie spokój i ukojenie. Nowe jest jeszcze małorefleksyjne. Bardzo wiosenna cecha.
Wiosna przyszła - nie negocjujmy z wiosną, korzystajmy z tego jej fragmentu, jaki dla nas ma. A ma… na przykład niebo. Wiosenne niebo. Dlatego bez wyrzutów sumienia, że możemy narazić się na opinię osoby „z głową w chmurach” (bo i kto nas ma oceniać w czasach kwarantann) oto możemy bez przeszkód gapić się niebo, i nawet przegapić jakiś pędzący przez internetowe łącza news. Patrzmy w górę, patrzmy długo, spokojnie: rano, lub za dnia, wieczorem, czy nawet w środku nocy.
Popatrzmy w niebo, tyle się tam teraz dzieje! Na początku wiosny, wieczorami możemy obserwować gwiazdozbiór Oriona, a także Syriusza – najjaśniejszą gwiazdę nocnego nieba. Kuszące.
A wracając (poniekąd) na Ziemię - gapiąc się w nocne niebo, możemy trafić na dziwny sznur świecących punktów, lecących szybko w linii. To satelity Starlink od firmy, którą kieruje Elon Musk. Właśnie realizuje plany stworzenie konstelacji tysięcy satelitów umieszczonych na niskiej orbicie okołoziemskiej. Spełniony sen wielu wynalazców, inżynierów, marzycieli…
Zatem wiosna przyszła, pora roku, którą możemy przeznaczyć na snucie pozytywnych wizji, osobistych zwycięstw i (najlepiej) ogólnoludzkiego zadowolenia. Bądźmy jak Elon Musk, stwórzmy osobisty sznur świecących punktów.
Dla wsparcia mocy wyobraźni – można sięgnąć „Gwiezdny pył” Gaimana - powieść, która akurat podnosi poziom abstrakcji magicznej, albo po Autostopem przez Galaktykę Adamsa, prześmiesznej serii przybliżającej galaktyczne życie, a wywodzącej się (co wydaje mi się ekstremalnie przyszłościowe) ze słuchowiska radiowego nadawanego przez BBC od 1978 roku!
Zatem widzę to tak: przyszła wiosna, my czekamy, aż wirus się wyszaleje, budując plany na czas nowych, wspaniałych wyzwań (każde z nich to nasz świecący punkt). Patrzymy w niebo, które przez całe wieki wyglądało tak samo, a teraz jest wzbogacane przez ludzkie technologie. Co za czasy….!
Mówiono nam, że życie powinno toczyć się utartym torem, a planeta jest nieskończenie cierpliwa, oraz nie ma nic do powiedzenia. Otóż - po 89 dniach zimy wiemy, że większość twierdzeń na temat życia – trzeba będzie zweryfikować.
marzec - i mamy slow life #0
2020-04-01 11:00:00
I stało się: mamy slow life, często takie z przymusu, a niekiedy slow life na lęku, ale jednak – spowolniliśmy siebie i świat. Stało się: przyglądamy się rzeczywistości z perspektywy epidemii, jesteśmy domowymi wirusologami, magazynierami, psychologami - w rytmie slow. Nie ma się gdzie śpieszyć. Gdyby jednak zapytać: "a dokąd a dokąd, a dokąd tak gna", to co nie gna, bo zostało zatrzymane siłą - otworzyłby się nam nowe, wewnętrzne perspektywy. Tak zwany "pęd życia" odbijający jak w lustrze ludzkie rozedrgania, pobudzenia, chaos - przestał szumieć. Milczy. Slow to nie są zamknięte sklepy, slow to pozostawanie w pogodnym nastroju spokojnego oczekiwania na dobro, które przecież jest:) Zawsze było. Dzisiaj sięgam po dobro, po te drobne domowe (i przydomowe) przyjemności i jestem idealnie slow. Sama ze sobą.
I stało się: mamy slow life, często takie z przymusu, a niekiedy slow life na lęku, ale jednak – spowolniliśmy siebie i świat. Stało się: przyglądamy się rzeczywistości z perspektywy epidemii, jesteśmy domowymi wirusologami, magazynierami, psychologami - w rytmie slow. Nie ma się gdzie śpieszyć. Gdyby jednak zapytać: "a dokąd a dokąd, a dokąd tak gna", to co nie gna, bo zostało zatrzymane siłą - otworzyłby się nam nowe, wewnętrzne perspektywy. Tak zwany "pęd życia" odbijający jak w lustrze ludzkie rozedrgania, pobudzenia, chaos - przestał szumieć. Milczy. Slow to nie są zamknięte sklepy, slow to pozostawanie w pogodnym nastroju spokojnego oczekiwania na dobro, które przecież jest:) Zawsze było. Dzisiaj sięgam po dobro, po te drobne domowe (i przydomowe) przyjemności i jestem idealnie slow. Sama ze sobą.
Początek tego świata, czyli kim jestem i co tu robię #00
2020-02-27 23:00:00
To był luty 2020 roku, kiedy okazało się, że wszyscy żyjemy w świecie pozorów, a najważniejsze jest zdrowie ;). Ponieważ moje miasto zatrzymało się w pędzie, moja praca popadła w panikę - nie mogłam tak po prostu zadowolić się czarną dziurą. Rozpoczęłam proces rozumienia tego (surrealistycznego nieco już) poematu, jakim okazała się nasza rzeczywistość! Tak powstało połączenie literatury pisanej z literaturą mówioną, z milczeniem.. (ale o tym potem).
To był luty 2020 roku, kiedy okazało się, że wszyscy żyjemy w świecie pozorów, a najważniejsze jest zdrowie ;). Ponieważ moje miasto zatrzymało się w pędzie, moja praca popadła w panikę - nie mogłam tak po prostu zadowolić się czarną dziurą. Rozpoczęłam proces rozumienia tego (surrealistycznego nieco już) poematu, jakim okazała się nasza rzeczywistość! Tak powstało połączenie literatury pisanej z literaturą mówioną, z milczeniem.. (ale o tym potem).
Mantra słowiańska - BONUS
2020-02-19 10:00:00
mikro opowiadanie: Mantra słowiańska – czyta – Miłka Malzahn
https://opt-art.net/helikopter/11-2019/milka-malzahn-mantra-slowianska/?fbclid=IwAR2z5WTbM4dXnNROXvb6pjlceHwnmMm9ZS27AnUgR_LiLTzK9dDZ3H-Ska4
Opowiadanie zostało już docenione, ale jest wyrazem szacunku dla kultury starszej niż chrześcijańska i dla barwniejszej niż mitologia grecka – pogańskiej ścieżki!
mikro opowiadanie: Mantra słowiańska – czyta – Miłka Malzahn
Opowiadanie zostało już docenione, ale jest wyrazem szacunku dla kultury starszej niż chrześcijańska i dla barwniejszej niż mitologia grecka – pogańskiej ścieżki!
Pokazujemy po 10 odcinków na stronie. Skocz do strony:
12345678910111213141516171819202122232425262728