Dźwięki z Nowego Teatru
Podcast by Nowy Teatr
Kategorie:
Kultura
Kultura
Goście Nowego Teatru: Tatiana Ţîbuleac
2024-11-08 01:00:00
Spotkanie z Tatianą Ţîbuleac poświęcone jej książce „Szklany ogród" oraz z autorem przekładu – Kazimierzem Jurczakiem odbyło się w ramach cyklu „Goście Nowego Teatru" 23 października 2024 roku.
Spotkanie poprowadziła Anna Dziewit-Meller. Fragmenty książki przeczytała Maja Ostaszewska, aktorka Nowego Teatru.
Partner wydarzenia: Rumuński Instytut Kultury w Warszawie
Czy imię Łastoczka (po ros. Jaskółka) nadane głównej bohaterce przez jej nową mamę przyniesie dziewczynce wykupionej z wiejskiego sierocińca spodziewaną odmianę losu? Czy spełnią się jej marzenia? Czy wreszcie będzie mogła komuś zaufać?
To właśnie z perspektywy nastolatki pełnej ostrożnej nadziei poznajemy Mołdawię w okresie schyłku imperium sowieckiego i w początkowych latach transformacji postkomunistycznej, we wszystkich krajach bloku wschodniego stojącej pod znakiem chaosu, niepewności, strachu oraz niespełnionych oczekiwań, szczególnie widocznych w przypadku młodej − i dla wielu nieoczywistej − państwowości mołdawskiej miotającej się pomiędzy nostalgią za czasami Związku Radzieckiego, a podszytym nieufnością ciążeniem ku Rumunii i pełnymi wahań aspiracjami niepodległościowymi. Ten dramatycznie skomplikowany węzeł relacji i współzależności znajduje odzwierciedlenie w wątku rywalizacji między żywiołami języków rumuńsko-mołdawskiego uznawanego za plebejską mowę, i rosyjskiego, którym posługuje się miejska elita. Pierwszego z nich bohaterka nauczyła się w domu dziecka, a drugi ma się stać jej przepustką do lepszego życia. Dzięki tak skonstruowanej narracji zostajemy wciągnięci w pełną emocji, uczuć i przeżyć opowieść o dojrzewaniu w trudnych czasach transformacji ustrojowej. A wyrafinowana forma literacka, w której zaciera się granica między poezją a prozą, sprawia, że nie możemy pozostać obojętni wobec tej historii.
Do empatycznej podróży w głąb ludzkiej duszy zapraszają Oficyna Literacka Noir sur Blanc i Książkowe Klimaty, wydawca debiutanckiej powieści Tatiany Ţîbuleac Lato gdy mama miała zielone oczy.
Tatiana Ţîbuleac (ur. 1978 roku w Kiszyniowie) − mołdawsko-rumuńska pisarka i dziennikarka. Studiowała na Wydziale Dziennikarstwa i Komunikacji Państwowego Uniwersytetu Mołdawskiego. Pracowała jako reporterka, redaktorka i prezenterka w PRO TV Chișinău. Zaangażowana w działalność UNICEF-u. Od 2008 roku mieszka w Paryżu. Zadebiutowała w 2014 roku zbiorem opowiadań „Fabule Moderne” (Opowieści współczesne). W 2017 roku ukazała się jej pierwsza powieść „Lato, gdy mama miała zielone oczy” (wydana przez Książkowe Klimaty), za którą otrzymała nagrodę Związku Pisarzy Mołdawskich, nagrodę rumuńskiego magazynu literackiego „Observator Cultural” oraz Nagrodę Licealistów przyznawaną na Międzynarodowym Festiwalu Literatury i Tłumaczeń FILIT w Jassach. Jej druga powieść, „Grădina de sticlă” („Szklany ogród”), wydana przez Książkowe Klimaty i Oficynę Literacką Noir sur Blanc, została w 2019 roku wyróżniona Europejską Nagrodą Literacką.
Spotkanie z Tatianą Ţîbuleac poświęcone jej książce „Szklany ogród" oraz z autorem przekładu – Kazimierzem Jurczakiem odbyło się w ramach cyklu „Goście Nowego Teatru" 23 października 2024 roku.
Spotkanie poprowadziła Anna Dziewit-Meller. Fragmenty książki przeczytała Maja Ostaszewska, aktorka Nowego Teatru.
Partner wydarzenia: Rumuński Instytut Kultury w Warszawie
Czy imię Łastoczka (po ros. Jaskółka) nadane głównej bohaterce przez jej nową mamę przyniesie dziewczynce wykupionej z wiejskiego sierocińca spodziewaną odmianę losu? Czy spełnią się jej marzenia? Czy wreszcie będzie mogła komuś zaufać?
To właśnie z perspektywy nastolatki pełnej ostrożnej nadziei poznajemy Mołdawię w okresie schyłku imperium sowieckiego i w początkowych latach transformacji postkomunistycznej, we wszystkich krajach bloku wschodniego stojącej pod znakiem chaosu, niepewności, strachu oraz niespełnionych oczekiwań, szczególnie widocznych w przypadku młodej − i dla wielu nieoczywistej − państwowości mołdawskiej miotającej się pomiędzy nostalgią za czasami Związku Radzieckiego, a podszytym nieufnością ciążeniem ku Rumunii i pełnymi wahań aspiracjami niepodległościowymi. Ten dramatycznie skomplikowany węzeł relacji i współzależności znajduje odzwierciedlenie w wątku rywalizacji między żywiołami języków rumuńsko-mołdawskiego uznawanego za plebejską mowę, i rosyjskiego, którym posługuje się miejska elita. Pierwszego z nich bohaterka nauczyła się w domu dziecka, a drugi ma się stać jej przepustką do lepszego życia. Dzięki tak skonstruowanej narracji zostajemy wciągnięci w pełną emocji, uczuć i przeżyć opowieść o dojrzewaniu w trudnych czasach transformacji ustrojowej. A wyrafinowana forma literacka, w której zaciera się granica między poezją a prozą, sprawia, że nie możemy pozostać obojętni wobec tej historii.
Do empatycznej podróży w głąb ludzkiej duszy zapraszają Oficyna Literacka Noir sur Blanc i Książkowe Klimaty, wydawca debiutanckiej powieści Tatiany Ţîbuleac Lato gdy mama miała zielone oczy.
Tatiana Ţîbuleac (ur. 1978 roku w Kiszyniowie) − mołdawsko-rumuńska pisarka i dziennikarka. Studiowała na Wydziale Dziennikarstwa i Komunikacji Państwowego Uniwersytetu Mołdawskiego. Pracowała jako reporterka, redaktorka i prezenterka w PRO TV Chișinău. Zaangażowana w działalność UNICEF-u. Od 2008 roku mieszka w Paryżu. Zadebiutowała w 2014 roku zbiorem opowiadań „Fabule Moderne” (Opowieści współczesne). W 2017 roku ukazała się jej pierwsza powieść „Lato, gdy mama miała zielone oczy” (wydana przez Książkowe Klimaty), za którą otrzymała nagrodę Związku Pisarzy Mołdawskich, nagrodę rumuńskiego magazynu literackiego „Observator Cultural” oraz Nagrodę Licealistów przyznawaną na Międzynarodowym Festiwalu Literatury i Tłumaczeń FILIT w Jassach. Jej druga powieść, „Grădina de sticlă” („Szklany ogród”), wydana przez Książkowe Klimaty i Oficynę Literacką Noir sur Blanc, została w 2019 roku wyróżniona Europejską Nagrodą Literacką.
Nowa książka: „Brzydkie słowo na na »k«. Rzecz o kolaboracji” Piotr M. Majewski
2024-11-08 01:00:00
Nowa książka Piotra M. Majewskiego, wydana nakładem Krytyki Politycznej. Spotkanie w ramach cyklu "Nowa książka" poprowadził Michał Nogaś. Fragmenty książki przeczytała Renata Dancewicz. Rozmowa odbyła się 6 listopada 2024 roku.
Nowa książka: "Brzydkie słowo na »k«. Rzecz o kolaboracji", Piotr M. Majewski, Wydawnictwo Krytyki Politycznej
Czy Asteriks w świetle faktów historycznych byłby kolaborantem? Którzy Górale chcieli przynależeć do Goralenvolku? Jak mógłby się skończyć polski sojusz z Hitlerem? I dlaczego oskarżanie przodków polityków o kolaborację jest tak chętnie wykorzystywanym narzędziem politycznym?
Po sukcesie książek o Protektoracie Czech i Moraw, Piotr M. Majewski tym razem przygląda się zjawisku kolaboracji. Omawiając jego specyficzne cechy, formy i uwarunkowania, autor pokazuje jak kontekst historyczny wpływa na ocenę konkretnych przypadków współpracy z wrogiem. Swoje dociekania ilustruje przykładami z historii Polski i Europy.
Nowa książka Piotra M. Majewskiego, wydana nakładem Krytyki Politycznej. Spotkanie w ramach cyklu "Nowa książka" poprowadził Michał Nogaś. Fragmenty książki przeczytała Renata Dancewicz. Rozmowa odbyła się 6 listopada 2024 roku.
Nowa książka: "Brzydkie słowo na »k«. Rzecz o kolaboracji", Piotr M. Majewski, Wydawnictwo Krytyki Politycznej
Czy Asteriks w świetle faktów historycznych byłby kolaborantem? Którzy Górale chcieli przynależeć do Goralenvolku? Jak mógłby się skończyć polski sojusz z Hitlerem? I dlaczego oskarżanie przodków polityków o kolaborację jest tak chętnie wykorzystywanym narzędziem politycznym?
Po sukcesie książek o Protektoracie Czech i Moraw, Piotr M. Majewski tym razem przygląda się zjawisku kolaboracji. Omawiając jego specyficzne cechy, formy i uwarunkowania, autor pokazuje jak kontekst historyczny wpływa na ocenę konkretnych przypadków współpracy z wrogiem. Swoje dociekania ilustruje przykładami z historii Polski i Europy.
Przekłady współczesności: „O YA pier**** – tłumacz(ka) w starciu z literaturą młodzieżową” STL
2024-11-08 01:00:00
Rozmowę z Magdaleną Kowalczuk i Joanną Krystyną Radosz w ramach cyklu "Przekłady współczesności" poprowadziła Agata Teperek. Spotkanie odbyło się 28 października 2024 roku.
Partner: Stowarzyszenie Tłumaczy Literatury
Czytelnictwo wśród nastolatków od kilku lat wzrasta, a półki księgarń uginają się od powieści o angielskich tytułach. Czy tłumaczenie literatury Young Adult to wybór, czy konieczność? Co zrobić, żeby nie podpaść wymagającym i surowym czytelniczkom i czytelnikom i nie ściągnąć na siebie fali gniewu w internecie? Jak sprawić, żeby całość nie wypadła ostatecznie żenująco, jakie trzeba mieć supermoce, żeby zachować realia oryginału tak, by były zrozumiałe dla polskich odbiorców i odbiorczyń, a dialogi wydawały im się autentyczne? Co jest największą udręką tłumaczy i tłumaczek literatury młodzieżowej, a co daje im największą satysfakcję? Czego brakuje obecnie na rynku literatury młodzieżowej, a czego jest tam za wiele? I wreszcie gdzie kończy literatura Young Adult, a zaczyna New Adult? Na te i inne pytania odpowiedzą tłumaczki Magdalena Kowalczuk i Joanna Krystyna Radosz. Rozmowę poprowadzi Agata Teperek.
Magdalena Kowalczuk – członkini Stowarzyszenia Tłumaczy Literackich. Przekłada z języka angielskiego i hiszpańskiego. Studiowała filologię hiszpańską na UAM. Uwielbia popkulturę i gotowanie, z rozrzewnieniem wspomina czasy, kiedy zamiast tłumaczyć RPG-i, miała okazje w nie grać. Przełożyła pierwszą wydaną w Polsce młodzieżówkę Alexene Farol Follmuth, znanej jako Olivie Blake, w której główna bohaterka pokazuje chłopakom z kółka robotycznego, że wbrew ich przekonaniom, dziewczyny również potrafią budować roboty, oraz debiut Chelsea Abdullah pt. Złodziej gwiezdnego pyłu, pierwszą część trylogii przygodowej, w której legendarna Nocna Kolekcjonerka przemierza pustynię w poszukiwaniu zaginionej lampy. Ostatnia wydana pozycja młodzieżowa w jej dorobku to Ander i Santi tu byli, queerowa historia miłosna, w której miłości zagraża amerykańska polityka migracyjna.
Joanna Krystyna Radosz – pisarka, tłumaczka, doktorka literaruroznawstwa. W dorobku ma wydanych sześć książek własnych i kilkadziesiąt „adoptowanych”, czyli przekładów. Tłumaczy z angielskiego, ukraińskiego, rosyjskiego, od niedawna też z niemieckiego. Zachwycona fenomenem literatury młodzieżowej, która mówi czytelnikowi „nie jesteś sam”. Opowie o wielu książkach, ale przede wszystkim o tych trzech: Mikita Franko Dni naszego życia - wyjątkowa historia dorastania w queerowej rodzinie w kraju, w którym queer oficjalnie nie istnieje. Zapiski Mikiego, który byłby całkiem zwyczajnym nastolatkiem, gdyby nie fakt, że ma dwóch ojców i musi ukrywać jednego z nich... Aiden Thomas Próby Słońca - osnuta na motywach meksykańskiej mitologii historia, w której nastoletni półbogowie mierzą się w śmiertelnie niebezpiecznym turnieju. Jest ich dziesięcioro, ale do historii przejdzie tylko dwoje: to, które wygra... i to, które zostanie złożone w ofierze, by uratować świat. Robin Wasley Zombie są (podobno) martwe - nastoletnia Sid żyje w świecie, w którym magia umarła, ale jej ślady wciąż są widoczne. Marzy o byciu superbohaterką, aż pewnego dnia kończy się świat i jej marzenie ma szansę się spełnić - tylko zupełnie nie tak, jak Sid sobie wyobrażała.
Rozmowę z Magdaleną Kowalczuk i Joanną Krystyną Radosz w ramach cyklu "Przekłady współczesności" poprowadziła Agata Teperek. Spotkanie odbyło się 28 października 2024 roku.
Partner: Stowarzyszenie Tłumaczy Literatury
Czytelnictwo wśród nastolatków od kilku lat wzrasta, a półki księgarń uginają się od powieści o angielskich tytułach. Czy tłumaczenie literatury Young Adult to wybór, czy konieczność? Co zrobić, żeby nie podpaść wymagającym i surowym czytelniczkom i czytelnikom i nie ściągnąć na siebie fali gniewu w internecie? Jak sprawić, żeby całość nie wypadła ostatecznie żenująco, jakie trzeba mieć supermoce, żeby zachować realia oryginału tak, by były zrozumiałe dla polskich odbiorców i odbiorczyń, a dialogi wydawały im się autentyczne? Co jest największą udręką tłumaczy i tłumaczek literatury młodzieżowej, a co daje im największą satysfakcję? Czego brakuje obecnie na rynku literatury młodzieżowej, a czego jest tam za wiele? I wreszcie gdzie kończy literatura Young Adult, a zaczyna New Adult? Na te i inne pytania odpowiedzą tłumaczki Magdalena Kowalczuk i Joanna Krystyna Radosz. Rozmowę poprowadzi Agata Teperek.
Magdalena Kowalczuk – członkini Stowarzyszenia Tłumaczy Literackich. Przekłada z języka angielskiego i hiszpańskiego. Studiowała filologię hiszpańską na UAM. Uwielbia popkulturę i gotowanie, z rozrzewnieniem wspomina czasy, kiedy zamiast tłumaczyć RPG-i, miała okazje w nie grać. Przełożyła pierwszą wydaną w Polsce młodzieżówkę Alexene Farol Follmuth, znanej jako Olivie Blake, w której główna bohaterka pokazuje chłopakom z kółka robotycznego, że wbrew ich przekonaniom, dziewczyny również potrafią budować roboty, oraz debiut Chelsea Abdullah pt. Złodziej gwiezdnego pyłu, pierwszą część trylogii przygodowej, w której legendarna Nocna Kolekcjonerka przemierza pustynię w poszukiwaniu zaginionej lampy. Ostatnia wydana pozycja młodzieżowa w jej dorobku to Ander i Santi tu byli, queerowa historia miłosna, w której miłości zagraża amerykańska polityka migracyjna.
Joanna Krystyna Radosz – pisarka, tłumaczka, doktorka literaruroznawstwa. W dorobku ma wydanych sześć książek własnych i kilkadziesiąt „adoptowanych”, czyli przekładów. Tłumaczy z angielskiego, ukraińskiego, rosyjskiego, od niedawna też z niemieckiego. Zachwycona fenomenem literatury młodzieżowej, która mówi czytelnikowi „nie jesteś sam”. Opowie o wielu książkach, ale przede wszystkim o tych trzech: Mikita Franko Dni naszego życia - wyjątkowa historia dorastania w queerowej rodzinie w kraju, w którym queer oficjalnie nie istnieje. Zapiski Mikiego, który byłby całkiem zwyczajnym nastolatkiem, gdyby nie fakt, że ma dwóch ojców i musi ukrywać jednego z nich... Aiden Thomas Próby Słońca - osnuta na motywach meksykańskiej mitologii historia, w której nastoletni półbogowie mierzą się w śmiertelnie niebezpiecznym turnieju. Jest ich dziesięcioro, ale do historii przejdzie tylko dwoje: to, które wygra... i to, które zostanie złożone w ofierze, by uratować świat. Robin Wasley Zombie są (podobno) martwe - nastoletnia Sid żyje w świecie, w którym magia umarła, ale jej ślady wciąż są widoczne. Marzy o byciu superbohaterką, aż pewnego dnia kończy się świat i jej marzenie ma szansę się spełnić - tylko zupełnie nie tak, jak Sid sobie wyobrażała.
Goście Nowego Teatru: Didier Eribon
2024-11-07 16:00:30
Spotkanie z Didierem Eribonem oraz rozmowa poświęconą jego książce „Życie, starość i śmierć kobiety z ludu". Spotkanie odbyło się 14 listopada 2024 roku. Poprowadziła je Renata Lis. Współpraca: Wydawnictwo Karakter oraz Nowy Teatr
Nowa, długo oczekiwana książka autora słynnego „Powrotu do Reims” to opowieść o losach jego matki, która pod koniec życia, jako osoba nie w pełni sprawna, trafiła do ośrodka opiekuńczego. Eribon pisze o ostatnich dramatycznych miesiącach jej życia, ale też o wcześniejszej codziennej walce o przetrwanie, pracy w fabryce, zaangażowaniu związkowym i o szalonej miłości, jaką przeżyła w wieku osiemdziesięciu lat. To także historia skomplikowanej relacji tych dwojga – kobiety z klasy ludowej i marzącego o awansie społecznym syna, który przeszedł drogę od odrzucenia i wstydu, przez próbę akceptacji i zrozumienia, aż po swego rodzaju rozczulenie i troskę. To wreszcie bezwzględna analiza społeczna, w której autor bierze pod lupę starość. Pisze o wykluczeniu i systemowej przemocy, jakiej poddawane są starsze osoby, pokazuje też, jak bezradna wobec starości i starzejącego się podmiotu bywa filozofia. I pyta: czy osoby starsze mają szansę na polityczną reprezentację? Kto powinien przemówić w ich imieniu?
Didier Eribon urodził się w 1953 roku w Reims. Francuski socjolog i filozof. Pracuje na uniwersytecie w Amiens, wykładał na wielu uczelniach, m.in. w Berkeley, Princeton, Cambridge i Walencji. Napisał kilkanaście książek poświęconych socjologii, filozofii, historii idei oraz gender studies. Do najważniejszych należą: biografia Michela Foucaulta (wydana także w Polsce), „Réflexions sur la question gay”; „Une morale du minoritaire. Variations sur un thème de Jean Genet”; „La Société comme verdict. Classes, identités, trajectoires”. Po polsku ukazały się także: rozmowa z Georges’em Dumézilem „Na tropie Indoeuropejczyków. Mity i epopeje”, rozmowa z Claudem Lévi-Straussem „Z bliska i z oddali”, a także „Powrót do Reims”.
Spotkanie z Didierem Eribonem oraz rozmowa poświęconą jego książce „Życie, starość i śmierć kobiety z ludu". Spotkanie odbyło się 14 listopada 2024 roku. Poprowadziła je Renata Lis. Współpraca: Wydawnictwo Karakter oraz Nowy Teatr
Nowa, długo oczekiwana książka autora słynnego „Powrotu do Reims” to opowieść o losach jego matki, która pod koniec życia, jako osoba nie w pełni sprawna, trafiła do ośrodka opiekuńczego. Eribon pisze o ostatnich dramatycznych miesiącach jej życia, ale też o wcześniejszej codziennej walce o przetrwanie, pracy w fabryce, zaangażowaniu związkowym i o szalonej miłości, jaką przeżyła w wieku osiemdziesięciu lat. To także historia skomplikowanej relacji tych dwojga – kobiety z klasy ludowej i marzącego o awansie społecznym syna, który przeszedł drogę od odrzucenia i wstydu, przez próbę akceptacji i zrozumienia, aż po swego rodzaju rozczulenie i troskę. To wreszcie bezwzględna analiza społeczna, w której autor bierze pod lupę starość. Pisze o wykluczeniu i systemowej przemocy, jakiej poddawane są starsze osoby, pokazuje też, jak bezradna wobec starości i starzejącego się podmiotu bywa filozofia. I pyta: czy osoby starsze mają szansę na polityczną reprezentację? Kto powinien przemówić w ich imieniu?
Didier Eribon urodził się w 1953 roku w Reims. Francuski socjolog i filozof. Pracuje na uniwersytecie w Amiens, wykładał na wielu uczelniach, m.in. w Berkeley, Princeton, Cambridge i Walencji. Napisał kilkanaście książek poświęconych socjologii, filozofii, historii idei oraz gender studies. Do najważniejszych należą: biografia Michela Foucaulta (wydana także w Polsce), „Réflexions sur la question gay”; „Une morale du minoritaire. Variations sur un thème de Jean Genet”; „La Société comme verdict. Classes, identités, trajectoires”. Po polsku ukazały się także: rozmowa z Georges’em Dumézilem „Na tropie Indoeuropejczyków. Mity i epopeje”, rozmowa z Claudem Lévi-Straussem „Z bliska i z oddali”, a także „Powrót do Reims”.
Nowa książka: „Jedenaście” Hanna Krall
2024-11-07 14:29:50
Nowa książka wybitnej pisarki, Hanny Krall. Spotkanie poprowadzili Michał Nogaś i Mariusz Szczygieł. Fragmenty książki czytała Magdalena Cielecka. Spotkanie odbyło się 9 października 2024 w ramach cyklu "Nowa książka".
Nowa książka: Jedenaście Hanna Krall, Wydawnictwo a5
Ile światów jest w „Jedenaście”? Uchwycone w mgnieniu, w przelocie, utrwalone jednym szczegółem historie bohaterów Hanny Krall pojawiają się tylko na chwilę, testując uważność czytelnika. Autorka podąża za każdą z nich tylko przez moment. Tom został ułożony z mikro opowieści, z których każda to temat na osobną książkę. Rozpięty miedzy traumą Zagłady (rozpoznajemy wątki z poprzednich książek, choć w całkowicie nowym ujęciu), wojną w Ukrainie i kryzysem uchodźczym na polsko-białoruskiej granicy, obejmujący obszary tak odległe jak konflikty w Afryce, współczesne międzynarodowe organizacje humanitarne i czasy komunizmu, jednocześnie łączący te wszystkie wątki w harmonijną całość. Teraźniejszość dopisuje coraz to nowe rozdziały do historii kolejnych pokoleń. To książka o nas.
W „Zdążyć przed Panem Bogiem” Hanna Krall stworzyła nowy język pisania zarówno o Zagładzie, jak i wielkich tragediach naszego świata. To język niezwykle oszczędny, gdzie każde zdanie ma siłę ciosu. Choć sama mówi, że słowa są niewystarczające, a język bezradny, to czytając tę książkę widzimy że jednak udało jej się nad nim zapanować, że jest jej posłuszny.
Hanna Krall – autorka m.in. głośnego reportażu „Zdążyć przed Panem Bogiem” oraz książki „Wyjątkowo długa linia”, która znalazła się w finale Nagrody Literackiej Nike. Laureatka wielu prestiżowych nagród, w tym nagrody im. K. Pruszyńskiego Polskiego PEN Clubu (1990), nagrody miesięcznika "Odra" (1990), nagrody im. Jeanette Schocken, przyznanej przez niemieckie miasto Bremerhaven (1993), nagrody kulturalnej "Solidarności" (1995), Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury (1999), nagrody im. Poli Nireńskiej i Jana Karskiego (1999), Nagrody Porozumienia Europejskiego (Lipsk 2000) oraz Nagrody im. Herdera (2005). Jest jedną z najbardziej znanych na świecie polskich pisarek, jej książki tłumaczone są na wiele języków obcych. Współpracowała i współpracuje z twórcami kina i teatru m.in. Krzysztofem Kieślowski, Janem Jakubem Kolskim i Krzysztofem Warlikowskim. Jej książki weszły do kanonu reportażu i ukazały się w ponad stu przekładach.
Nakładem Wydawnictwa a5 ukazały się następujące książki Hanny Krall: „Zdążyć przed Panem Bogiem”, „Dowody na istnienie”, „Tam już nie ma żadnej rzeki”, „To Ty jesteś Daniel” , „Taniec na cudzym weselu”, „Hipnoza” , „Spokojne letnie popołudnie”, „Wyjątkowo długa linia”.
Nowa książka wybitnej pisarki, Hanny Krall. Spotkanie poprowadzili Michał Nogaś i Mariusz Szczygieł. Fragmenty książki czytała Magdalena Cielecka. Spotkanie odbyło się 9 października 2024 w ramach cyklu "Nowa książka".
Nowa książka: Jedenaście Hanna Krall, Wydawnictwo a5
Ile światów jest w „Jedenaście”? Uchwycone w mgnieniu, w przelocie, utrwalone jednym szczegółem historie bohaterów Hanny Krall pojawiają się tylko na chwilę, testując uważność czytelnika. Autorka podąża za każdą z nich tylko przez moment. Tom został ułożony z mikro opowieści, z których każda to temat na osobną książkę. Rozpięty miedzy traumą Zagłady (rozpoznajemy wątki z poprzednich książek, choć w całkowicie nowym ujęciu), wojną w Ukrainie i kryzysem uchodźczym na polsko-białoruskiej granicy, obejmujący obszary tak odległe jak konflikty w Afryce, współczesne międzynarodowe organizacje humanitarne i czasy komunizmu, jednocześnie łączący te wszystkie wątki w harmonijną całość. Teraźniejszość dopisuje coraz to nowe rozdziały do historii kolejnych pokoleń. To książka o nas.
W „Zdążyć przed Panem Bogiem” Hanna Krall stworzyła nowy język pisania zarówno o Zagładzie, jak i wielkich tragediach naszego świata. To język niezwykle oszczędny, gdzie każde zdanie ma siłę ciosu. Choć sama mówi, że słowa są niewystarczające, a język bezradny, to czytając tę książkę widzimy że jednak udało jej się nad nim zapanować, że jest jej posłuszny.
Hanna Krall – autorka m.in. głośnego reportażu „Zdążyć przed Panem Bogiem” oraz książki „Wyjątkowo długa linia”, która znalazła się w finale Nagrody Literackiej Nike. Laureatka wielu prestiżowych nagród, w tym nagrody im. K. Pruszyńskiego Polskiego PEN Clubu (1990), nagrody miesięcznika "Odra" (1990), nagrody im. Jeanette Schocken, przyznanej przez niemieckie miasto Bremerhaven (1993), nagrody kulturalnej "Solidarności" (1995), Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury (1999), nagrody im. Poli Nireńskiej i Jana Karskiego (1999), Nagrody Porozumienia Europejskiego (Lipsk 2000) oraz Nagrody im. Herdera (2005). Jest jedną z najbardziej znanych na świecie polskich pisarek, jej książki tłumaczone są na wiele języków obcych. Współpracowała i współpracuje z twórcami kina i teatru m.in. Krzysztofem Kieślowski, Janem Jakubem Kolskim i Krzysztofem Warlikowskim. Jej książki weszły do kanonu reportażu i ukazały się w ponad stu przekładach.
Nakładem Wydawnictwa a5 ukazały się następujące książki Hanny Krall: „Zdążyć przed Panem Bogiem”, „Dowody na istnienie”, „Tam już nie ma żadnej rzeki”, „To Ty jesteś Daniel” , „Taniec na cudzym weselu”, „Hipnoza” , „Spokojne letnie popołudnie”, „Wyjątkowo długa linia”.
Nowa książka: „Awangarda podkarpacka. Dziewięć reportaży historycznych” Małgorzata Dziewulska
2024-10-29 16:12:39
Spotkanie poświęcone niezwykłej osobowości Marii Jaremy – malarki, rzeźbiarki i aktywistki – w perspektywie nowej książki Małgorzaty Dziewulskiej, wydanej przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Rozmowę z autorką książki poprowadziła Agata Małodobry. Spotkanie odbyło się 2 października 2024 w ramach cyklu „Nowa książka”.
„Upadek” był główną kategorią przy pomocy której artyści Grupy Krakowskiej oceniali otaczający świat. Z awangardą Zachodu dzielili doświadczenie pierwszej wojny i pokoleniowe przerażenie skutkami rabunkowej modernizacji. Niejako dodatkowo doznali wielkiego rozczarowania odrodzoną Rzeczpospolitą, z jej ideami, z kultem legionowych bohaterów, z innego świata niż ich świat. Próg ich tolerancji rzeczywistości wyznaczył rok 1933. Historycy epoki mówią o latach 30. jako o przymusowej adaptacji młodego pokolenia do rachunkowej cywilizacji kapitalizmu z jego „cynicznym półmrokiem”. Tworząc kolektyw, rzucali wyzwanie sfałszowanemu uspołecznieniu nowoczesności. Solidarność z biednymi nie tylko naznaczyła ich społeczną postawę, ale również i postawę artystyczną. Józef Jarema, brat Marii, jako jeden z reżyserów i autorów w teatrze Cricot uprawiał harcownicze błazeństwo plebejusza, który nie ma władzy, ale ją kwestionuje z pomocą performatywnego gestu. W Cricot ceniono jarmarczne atrakcje, a jeszcze bardziej – wnikliwe spojrzenie. Cricot zaczął się od imprez pt. „czarna kawa” lub „dancing” i do końca dawał nie spektakle, jak chcą dziś teatrologowie, lecz zaledwie składanki. Mieszanki form widowiskowych, mieszanki tekstów własnych autorów, w tym wybitnych poetów. Były tam ćwiczenia z prowokacji, z sięganiem po efekt absurdu. Ale skąd się wzięła – w czasach „upadku” – ta żywiołowa wesołość?
Maria Jarema wspominana była jako niezwykła tancerka. W swej grupie była szanowana (jako charakter), ale u recenzentów, a potem długo u historyków sztuki, figurowała na marginesie liderów. Ot, „młodsza siostra”, „Jaremianka”. W 1937 roku świat był pełen niepokonywalnej wzajemnej wrogości. Agnieszka Dauksza cytuje, co Maria Jarema pisała wtedy do matki: „tu się nie da, tak dłużej nie sposób”. Póki neoawangarda nie uczyniła (już po drugiej wojnie) z „kultu sztuki obalającej” interesownego użytku, był on azylem ludzi nieadoptowalnych, niedających się użyć. Wśród nich byli aktywiści Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, ale przy warsztacie, w ciszy odosobnienia wyznawali ascezę, która pozwalała usłyszeć w sobie głos „całości”, a może doświadczyć zachwytu. Dawał temu świadectwo Wiciński w swej źle znoszonej sanatoryjnej samotności. Maria Jarema dała temu wyraz już po wojnie, wyznając, że tylko przy sztaludze czuje się sobą. Nie chciała konceptualizować swych obrazów, wszelka retoryka była jej obca, bliższy był taniec, tak uderzający również w dynamice rzeźb i obrazów. Twórczość rozumiała intymnie, nie jako publiczną ofensywę. Debaty ją nudziły. Swego zaangażowania nie dowodziła retoryką, lecz aktami działania, jak pomnik poległych.
Historię międzywojennej awangardy Europy Środkowo-Wschodniej do niedawna jeszcze ściśle dzielono na narodowe odcinki. Książka "Awangarda podkarpacka. Dziewięć reportaży historycznych" (Łeś Kurbas, Pawło Kowżun, Bohdan Ihor Antonycz, Stowarzyszenia artystyczne, Leopold Lewicki, Teatr malarzy Cricot, Henryk Wiciński, Tadeusz Kantor, Józef Chrobak) to pierwsze omówienie naraz wątków awangardy ukraińskiej, polskiej i żydowskiej jako działających na jednej ziemi (w górnym dorzeczu Wisły i Dniestru). Większość artystów, o których tu mowa, pochodziła z małych miasteczek, a były to wówczas miejsca spoza zasięgu europejskich map. Mimo to, zafascynowani „nowym widzeniem” docierającym z ośrodków nowej sztuki Zachodu, czuli się Europejczykami. Ale to nie owe nieznane dotąd procedury wyrazu artystycznego ostatecznie ukształtowały ich szczególny gatunek modernizmu. Raczej coś innego: warstwa głębokiej wyobraźni, z namacalnym doświadczeniem historii w brutalnej rywalizacji potęg politycznych.
Spotkanie poświęcone niezwykłej osobowości Marii Jaremy – malarki, rzeźbiarki i aktywistki – w perspektywie nowej książki Małgorzaty Dziewulskiej, wydanej przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Rozmowę z autorką książki poprowadziła Agata Małodobry. Spotkanie odbyło się 2 października 2024 w ramach cyklu „Nowa książka”.
„Upadek” był główną kategorią przy pomocy której artyści Grupy Krakowskiej oceniali otaczający świat. Z awangardą Zachodu dzielili doświadczenie pierwszej wojny i pokoleniowe przerażenie skutkami rabunkowej modernizacji. Niejako dodatkowo doznali wielkiego rozczarowania odrodzoną Rzeczpospolitą, z jej ideami, z kultem legionowych bohaterów, z innego świata niż ich świat. Próg ich tolerancji rzeczywistości wyznaczył rok 1933. Historycy epoki mówią o latach 30. jako o przymusowej adaptacji młodego pokolenia do rachunkowej cywilizacji kapitalizmu z jego „cynicznym półmrokiem”. Tworząc kolektyw, rzucali wyzwanie sfałszowanemu uspołecznieniu nowoczesności. Solidarność z biednymi nie tylko naznaczyła ich społeczną postawę, ale również i postawę artystyczną. Józef Jarema, brat Marii, jako jeden z reżyserów i autorów w teatrze Cricot uprawiał harcownicze błazeństwo plebejusza, który nie ma władzy, ale ją kwestionuje z pomocą performatywnego gestu. W Cricot ceniono jarmarczne atrakcje, a jeszcze bardziej – wnikliwe spojrzenie. Cricot zaczął się od imprez pt. „czarna kawa” lub „dancing” i do końca dawał nie spektakle, jak chcą dziś teatrologowie, lecz zaledwie składanki. Mieszanki form widowiskowych, mieszanki tekstów własnych autorów, w tym wybitnych poetów. Były tam ćwiczenia z prowokacji, z sięganiem po efekt absurdu. Ale skąd się wzięła – w czasach „upadku” – ta żywiołowa wesołość?
Maria Jarema wspominana była jako niezwykła tancerka. W swej grupie była szanowana (jako charakter), ale u recenzentów, a potem długo u historyków sztuki, figurowała na marginesie liderów. Ot, „młodsza siostra”, „Jaremianka”. W 1937 roku świat był pełen niepokonywalnej wzajemnej wrogości. Agnieszka Dauksza cytuje, co Maria Jarema pisała wtedy do matki: „tu się nie da, tak dłużej nie sposób”. Póki neoawangarda nie uczyniła (już po drugiej wojnie) z „kultu sztuki obalającej” interesownego użytku, był on azylem ludzi nieadoptowalnych, niedających się użyć. Wśród nich byli aktywiści Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, ale przy warsztacie, w ciszy odosobnienia wyznawali ascezę, która pozwalała usłyszeć w sobie głos „całości”, a może doświadczyć zachwytu. Dawał temu świadectwo Wiciński w swej źle znoszonej sanatoryjnej samotności. Maria Jarema dała temu wyraz już po wojnie, wyznając, że tylko przy sztaludze czuje się sobą. Nie chciała konceptualizować swych obrazów, wszelka retoryka była jej obca, bliższy był taniec, tak uderzający również w dynamice rzeźb i obrazów. Twórczość rozumiała intymnie, nie jako publiczną ofensywę. Debaty ją nudziły. Swego zaangażowania nie dowodziła retoryką, lecz aktami działania, jak pomnik poległych.
Historię międzywojennej awangardy Europy Środkowo-Wschodniej do niedawna jeszcze ściśle dzielono na narodowe odcinki. Książka "Awangarda podkarpacka. Dziewięć reportaży historycznych" (Łeś Kurbas, Pawło Kowżun, Bohdan Ihor Antonycz, Stowarzyszenia artystyczne, Leopold Lewicki, Teatr malarzy Cricot, Henryk Wiciński, Tadeusz Kantor, Józef Chrobak) to pierwsze omówienie naraz wątków awangardy ukraińskiej, polskiej i żydowskiej jako działających na jednej ziemi (w górnym dorzeczu Wisły i Dniestru). Większość artystów, o których tu mowa, pochodziła z małych miasteczek, a były to wówczas miejsca spoza zasięgu europejskich map. Mimo to, zafascynowani „nowym widzeniem” docierającym z ośrodków nowej sztuki Zachodu, czuli się Europejczykami. Ale to nie owe nieznane dotąd procedury wyrazu artystycznego ostatecznie ukształtowały ich szczególny gatunek modernizmu. Raczej coś innego: warstwa głębokiej wyobraźni, z namacalnym doświadczeniem historii w brutalnej rywalizacji potęg politycznych.
Przekłady współczesności: „Ciało pod presją” Stowarzyszenie Tłumaczy Literatury
2024-10-29 15:58:12
„Ciało pod presją”, czyli o różnych wymiarach cielesności w czasach późnego kapitalizmu. W rozmowie w ramach cyklu „Przekłady współczesności” udział wzięły tłumaczki Dominika Cieśla-Szymańska, Anna Dzierzgowska, Katarzyna Makaruk.
Spotkanie odbyło się 30 września 2024 roku w Nowym Teatrze.
Współorganizatorem spotkania jest Stowarzyszenie Tłumaczy Literatury.
Olivia Lang opisuje ciała normalizowane, formowane, segregowane i naginane oraz ciała gotowe na rewolucje.. Ciało chorujące na raka piersi, przedstawione z perspektywy queerowej, czarnej, amerykańskiej aktywistki poznajemy w książce Audre Lorde. Historię ciała, które doświadczyło rzeczy straszliwych, przetrwało głód, ale zapłaciło ogromną cenę, opowiada Roxane Gay. Z kolei Sunaury Taylor zastanawia się, dlaczego i na jakich zasadach kultura Zachodu odbiera podmiotowość osobom niepasującym do ogólnie przyjętych norm, osobom z niepełnosprawnościami i pozaludzkim zwierzętom, przygląda się antropocentrycznemu systemowi.
30 września w Międzynarodowy Dzień Tłumacza w rozmowie wezmą udział Dominika Cieśla-Szymańska – tłumaczka książki Olivii Lang „Republika ciał. Eseje o wyzwoleniu" oraz Anna Dzierzgowska – tłumaczka książki Aude Lorde „Dzienniki raka”. Spotkanie poprowadzi Katarzyna Makaruk – tłumaczka książki Sunaury Taylor „Bydlęce brzemię. Wyzwolenie ludzi z niepełnosprawnością i zwierząt”.
Tłumaczki o ciele w swoich książkach:
Dominika Cieśla-Szymańska: „Olivia Lang, wybitna brytyjska krytyczka kultury i autorka m.in. „Miasta zwanego samotnością”, w swojej kolejnej błyskotliwej, inspirującej i osobistej książce zastanawia się nad fenomenem cielesności, relacjami ja–ciało oraz ciało–świat, który na różne chytre i brutalne sposoby próbuje ciała formować, segregować i naginać, który ich używa albo je unieważnia i niszczy. Czy jest szansa na emancypację, rewolucję, republikę ciał wyzwolonych z pancerza opresyjnych norm, polityki i władzy? „Republika ciał” to jedna z książek, które otwierają oczy”.
Anna Dzierzgowska: „Audre Lorde – czarna kobieta matka lesbijka poetka. Tak opisywała siebie, wypisując ciągi etykiet i na ogół nie stawiając przecinków, bo chociaż żadna z tych etykiet osobno jej nie definiuje, wszystkie są ważne. Ten brak przecinków to też jeden z typowych dla Lorde zabiegów na języku: ortografia, interpunkcja, słownictwo to jej narzędzia, którymi operuje swobodnie, nieraz z premedytacją wychodząc poza normę. Jest rewolucjonistką w języku i jest w nim osobna tak, jak w całej swojej działalności. I jednocześnie jest zawsze odważna. Pisze jasno i ostro, nazywa rzeczy z idealną precyzją, tak, że kiedy w „Dziennikach raka” pisze o różnych odmianach bólu, czujesz je w ciele, a kiedy pisze o miłości i erotyce, czujesz jej słowa w nerwach i skórze. Roxane Gay – „zła feministka”, jak sama siebie określiła, w „Głodzie” opowiada historię ciała, które doświadczyło rzeczy straszliwych, przetrwało, ale zapłaciło za to i wciąż płaci ogromną cenę. To jest książka o traumie. O głodzie, wielowymiarowym. O (niekoniecznie) radzeniu sobie. A przede wszystkim jest to książka, która, jeśli przeczytać ją z empatią, zmieni na zawsze sposób postrzegania „niewymiarowych” ciał.
Katarzyna Makaruk: „«Bydlęce brzemię» Sunaury Taylor, amerykańskiej artystki i aktywistki, to książka projektująca nieoczywisty sojusz między osobami z niepełnosprawnością i rzecznikami praw zwierząt, zwłaszcza hodowlanych. Taylor ukazuje wspólny interes cynicznie wygrywanych przeciwko sobie grup, odsłaniając wspólnotę ciał poddawanych opresji. W jej ujęciu walka o wyzwolenie ludzi, których nazywa się niepełnosprawnymi, nierozerwalnie wiąże się z walką o wolność i samostanowienie zwierząt”.
„Ciało pod presją”, czyli o różnych wymiarach cielesności w czasach późnego kapitalizmu. W rozmowie w ramach cyklu „Przekłady współczesności” udział wzięły tłumaczki Dominika Cieśla-Szymańska, Anna Dzierzgowska, Katarzyna Makaruk.
Spotkanie odbyło się 30 września 2024 roku w Nowym Teatrze.
Współorganizatorem spotkania jest Stowarzyszenie Tłumaczy Literatury.
Olivia Lang opisuje ciała normalizowane, formowane, segregowane i naginane oraz ciała gotowe na rewolucje.. Ciało chorujące na raka piersi, przedstawione z perspektywy queerowej, czarnej, amerykańskiej aktywistki poznajemy w książce Audre Lorde. Historię ciała, które doświadczyło rzeczy straszliwych, przetrwało głód, ale zapłaciło ogromną cenę, opowiada Roxane Gay. Z kolei Sunaury Taylor zastanawia się, dlaczego i na jakich zasadach kultura Zachodu odbiera podmiotowość osobom niepasującym do ogólnie przyjętych norm, osobom z niepełnosprawnościami i pozaludzkim zwierzętom, przygląda się antropocentrycznemu systemowi.
30 września w Międzynarodowy Dzień Tłumacza w rozmowie wezmą udział Dominika Cieśla-Szymańska – tłumaczka książki Olivii Lang „Republika ciał. Eseje o wyzwoleniu" oraz Anna Dzierzgowska – tłumaczka książki Aude Lorde „Dzienniki raka”. Spotkanie poprowadzi Katarzyna Makaruk – tłumaczka książki Sunaury Taylor „Bydlęce brzemię. Wyzwolenie ludzi z niepełnosprawnością i zwierząt”.
Tłumaczki o ciele w swoich książkach:
Dominika Cieśla-Szymańska: „Olivia Lang, wybitna brytyjska krytyczka kultury i autorka m.in. „Miasta zwanego samotnością”, w swojej kolejnej błyskotliwej, inspirującej i osobistej książce zastanawia się nad fenomenem cielesności, relacjami ja–ciało oraz ciało–świat, który na różne chytre i brutalne sposoby próbuje ciała formować, segregować i naginać, który ich używa albo je unieważnia i niszczy. Czy jest szansa na emancypację, rewolucję, republikę ciał wyzwolonych z pancerza opresyjnych norm, polityki i władzy? „Republika ciał” to jedna z książek, które otwierają oczy”.
Anna Dzierzgowska: „Audre Lorde – czarna kobieta matka lesbijka poetka. Tak opisywała siebie, wypisując ciągi etykiet i na ogół nie stawiając przecinków, bo chociaż żadna z tych etykiet osobno jej nie definiuje, wszystkie są ważne. Ten brak przecinków to też jeden z typowych dla Lorde zabiegów na języku: ortografia, interpunkcja, słownictwo to jej narzędzia, którymi operuje swobodnie, nieraz z premedytacją wychodząc poza normę. Jest rewolucjonistką w języku i jest w nim osobna tak, jak w całej swojej działalności. I jednocześnie jest zawsze odważna. Pisze jasno i ostro, nazywa rzeczy z idealną precyzją, tak, że kiedy w „Dziennikach raka” pisze o różnych odmianach bólu, czujesz je w ciele, a kiedy pisze o miłości i erotyce, czujesz jej słowa w nerwach i skórze. Roxane Gay – „zła feministka”, jak sama siebie określiła, w „Głodzie” opowiada historię ciała, które doświadczyło rzeczy straszliwych, przetrwało, ale zapłaciło za to i wciąż płaci ogromną cenę. To jest książka o traumie. O głodzie, wielowymiarowym. O (niekoniecznie) radzeniu sobie. A przede wszystkim jest to książka, która, jeśli przeczytać ją z empatią, zmieni na zawsze sposób postrzegania „niewymiarowych” ciał.
Katarzyna Makaruk: „«Bydlęce brzemię» Sunaury Taylor, amerykańskiej artystki i aktywistki, to książka projektująca nieoczywisty sojusz między osobami z niepełnosprawnością i rzecznikami praw zwierząt, zwłaszcza hodowlanych. Taylor ukazuje wspólny interes cynicznie wygrywanych przeciwko sobie grup, odsłaniając wspólnotę ciał poddawanych opresji. W jej ujęciu walka o wyzwolenie ludzi, których nazywa się niepełnosprawnymi, nierozerwalnie wiąże się z walką o wolność i samostanowienie zwierząt”.
Nowa książka: „Koncern autokracja. Dyktatorzy, którzy chcą rządzić światem" Anne Applebaum
2024-09-27 16:43:36
"Koncern autokracja. Dyktatorzy, którzy chcą rządzić światem" Anne Applebaum, przeł. Michał Rogalski, Wydawnictwo Agora
Co dziś najbardziej zagraża demokracji? Na czym polega siła autokratów i jak z nimi walczyć? Spotkanie z autorką prowadziła Dorota Wysocka-Schnepf. Cykl Nowa Książka w Nowym Teatrze, Nowa Księgarnia 18.09.2024
Wydaje nam się, że wiemy, jak wygląda państwo autokratyczne: na czele stoi złoczyńca, który kontroluje armię i policję. Wojsko i służby grożą społeczeństwu zastosowaniem przemocy. Wśród obywateli są podli kolaboranci i dzielni opozycjoniści.
Tymczasem w XXI wieku rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej. Dziś autokracja to nie jeden dyktator, ale skomplikowane sieci władzy tworzone przez podatne na korupcję struktury finansowe, złożony aparat bezpieczeństwa i profesjonalnych propagandystów.
Te nowoczesne reżimy rządzą dziś Chinami, Rosją, Iranem i wieloma innymi krajami. Ale członkowie takich struktur tworzą pajęczynę wzajemnych powiązań i interesów wykraczającą poza granice pojedynczych krajów. Skorumpowane firmy w jednym kraju współpracują z podobnymi firmami w innych. Siły porządkowe jednego kraju mogą uzbrajać i szkolić analogiczne formacje innych państw, a propagandyści dzielą się zasobami i tematami, wbijając ludziom do głów te same zgrane motywy o rozpadzie demokracji i złej Ameryce i Unii Europejskiej.
Międzynarodowa krytyka i sankcje gospodarcze nie są już skutecznymi sposobami na autokratów. Masowe ruchy opozycyjne, od Wenezueli przez Hongkong po Moskwę również mają dziś znacznie utrudnione zadanie. Członków „koncernu autokracja” nie jednoczy bowiem ideologia, taka jak komunizm, ale pragnienie władzy, bogactwa i bezkarności. W swojej bardzo aktualnej i przejmującej książce Anne Applebaum – laureatka Nagrody Pulitzera, bestsellerowa autorka „New York Timesa”, publicystka „The Atlantic” – wzywa demokratyczne rządy oraz nas samych do fundamentalnej przemiany polityki i wartości w celu zwalczania nowego rodzaju zagrożenia.
Anne Applebaum – dziennikarka, publicystka „The Atlantic”, bestsellerowa autorka „New York Timesa”. Pisarka specjalizująca się w historii komunistycznej i postkomunistycznej Europy, autorka książek „Czerwony głód”, „Za żelazną kurtyną” „Gułag”, za którą w 2004 roku zdobyła nagrodę Pulitzera w. Zarówno „Gułag”, jak i „Za żelazną kurtyną” były nominowane do nagrody National Book Award. Autorka książki „Zmierzch demokracji” (2020) oraz współautorka książek „Wybór” (2021, z Donaldem Tuskiem) i „Matka Polka” (2020, z Pawłem Potoroczynem). Była publicystka „The Washington Post”, była też zastępczynią redaktora naczelnego magazynu „Spektator” oraz korespondentką „The Economist” w Warszawie. Wykładała na wielu uniwersytetach, w tym Yale, Harvard, Columbia, Oxford, Cambridge, Zurych i Humboldt. Jest absolwentką Uniwersytetu w Yale oraz London School of Economics, Dzieli swój czas między Polskę i Waszyngton D.C.
"Koncern autokracja. Dyktatorzy, którzy chcą rządzić światem" Anne Applebaum, przeł. Michał Rogalski, Wydawnictwo Agora
Co dziś najbardziej zagraża demokracji? Na czym polega siła autokratów i jak z nimi walczyć? Spotkanie z autorką prowadziła Dorota Wysocka-Schnepf. Cykl Nowa Książka w Nowym Teatrze, Nowa Księgarnia 18.09.2024
Wydaje nam się, że wiemy, jak wygląda państwo autokratyczne: na czele stoi złoczyńca, który kontroluje armię i policję. Wojsko i służby grożą społeczeństwu zastosowaniem przemocy. Wśród obywateli są podli kolaboranci i dzielni opozycjoniści.
Tymczasem w XXI wieku rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej. Dziś autokracja to nie jeden dyktator, ale skomplikowane sieci władzy tworzone przez podatne na korupcję struktury finansowe, złożony aparat bezpieczeństwa i profesjonalnych propagandystów.
Te nowoczesne reżimy rządzą dziś Chinami, Rosją, Iranem i wieloma innymi krajami. Ale członkowie takich struktur tworzą pajęczynę wzajemnych powiązań i interesów wykraczającą poza granice pojedynczych krajów. Skorumpowane firmy w jednym kraju współpracują z podobnymi firmami w innych. Siły porządkowe jednego kraju mogą uzbrajać i szkolić analogiczne formacje innych państw, a propagandyści dzielą się zasobami i tematami, wbijając ludziom do głów te same zgrane motywy o rozpadzie demokracji i złej Ameryce i Unii Europejskiej.
Międzynarodowa krytyka i sankcje gospodarcze nie są już skutecznymi sposobami na autokratów. Masowe ruchy opozycyjne, od Wenezueli przez Hongkong po Moskwę również mają dziś znacznie utrudnione zadanie. Członków „koncernu autokracja” nie jednoczy bowiem ideologia, taka jak komunizm, ale pragnienie władzy, bogactwa i bezkarności. W swojej bardzo aktualnej i przejmującej książce Anne Applebaum – laureatka Nagrody Pulitzera, bestsellerowa autorka „New York Timesa”, publicystka „The Atlantic” – wzywa demokratyczne rządy oraz nas samych do fundamentalnej przemiany polityki i wartości w celu zwalczania nowego rodzaju zagrożenia.
Anne Applebaum – dziennikarka, publicystka „The Atlantic”, bestsellerowa autorka „New York Timesa”. Pisarka specjalizująca się w historii komunistycznej i postkomunistycznej Europy, autorka książek „Czerwony głód”, „Za żelazną kurtyną” „Gułag”, za którą w 2004 roku zdobyła nagrodę Pulitzera w. Zarówno „Gułag”, jak i „Za żelazną kurtyną” były nominowane do nagrody National Book Award. Autorka książki „Zmierzch demokracji” (2020) oraz współautorka książek „Wybór” (2021, z Donaldem Tuskiem) i „Matka Polka” (2020, z Pawłem Potoroczynem). Była publicystka „The Washington Post”, była też zastępczynią redaktora naczelnego magazynu „Spektator” oraz korespondentką „The Economist” w Warszawie. Wykładała na wielu uniwersytetach, w tym Yale, Harvard, Columbia, Oxford, Cambridge, Zurych i Humboldt. Jest absolwentką Uniwersytetu w Yale oraz London School of Economics, Dzieli swój czas między Polskę i Waszyngton D.C.
5. FNE. GŁOŚNIEJ! Rébecca Chaillon
2024-09-18 12:09:22
Rozmowa Olgi Drygas, współkuratorki 5. Międzynarodowego Festiwalu Nowa Europa. Głośniej! z Rebekką Chaillon, reżyserką spektaklu "Carte Noire zwana pożądaniem".
Spektakl otworzy 5. edycję Festiwalu 20 września 2024.
Informacja o spektaklu: https://nowyteatr.org/pl/kalendarz/carte-noire-zwana-pozadaniem
Rozmowa Olgi Drygas, współkuratorki 5. Międzynarodowego Festiwalu Nowa Europa. Głośniej! z Rebekką Chaillon, reżyserką spektaklu "Carte Noire zwana pożądaniem".
Spektakl otworzy 5. edycję Festiwalu 20 września 2024.
Informacja o spektaklu: https://nowyteatr.org/pl/kalendarz/carte-noire-zwana-pozadaniem
Nowa książka: "Szesnaście na Bourbon" Bartosz Sadulski
2024-09-17 16:42:15
Porywająca nowa książka Bartosza Sadulskiego, laureata Nagrody im. Kościelskich. Spotkanie z autorem, które odbyło się w ramach cyklu Nowa książka 11 września, poprowadziła Justyna Sobolewska.
"Szesnaście na Bourbon" Bartosz Sadulski, Wydawnictwo Literackie
Pełna humoru, tajemnic i skandali historia w duchu powieści płaszcza i szpady.
W 1673 roku ze szpitala Salpêtrière w Paryżu zostaje uprowadzonych 16 kobiet. Z polecenia króla Ludwika XIV mają dopłynąć okrętem „Dunkerquoise” na wyspę Bourbon, by wyjść za mąż za francuskich kolonistów. Zagadkowe tożsamości i często kontrowersyjne losy Francuzek sprawiają, że tak daleka podróż okazuje się dla nich szansą, a nie zagrożeniem.
Pod dowództwem despotycznego kapitana na statku płyną między innymi zdziwaczały misjonarz Jean, podejrzana heretyczka Beli, diaboliczny kot Lucjan czy nastoletnia Françoise Châtelain (która ponoć umarła w 1661 roku…). Podróżni w drodze do celu zatrzymają się w portach Teneryfy, Wysp Zielonego Przylądka i Madagaskaru. Czy jednak wszystkim uda się przetrwać tę daleką i niebezpieczną wyprawę?
"Szesnaście na Bourbon" to szkatułkowa historia oparta na prawdziwych wydarzeniach, przedstawiona tak barwnie, że ciężko rozróżnić, co jest prawdą, a co fikcją.
Bartosz Sadulski (ur. 1986) – pisarz i redaktor, autor powieści „Rzeszot”, za którą otrzymał Nagrodę im. Kościelskich, a także był nominowany do Nagrody Literackiej „Nike” i Nagrody Conrada, oraz trzech tomów wierszy. Sekretarz redakcji kwartalnika „Herito”. Eseje publikował między innymi w Tygodniu Powszechnym, Znaku i Dwutygodniku. Stypendysta między innymi programu „Młoda Polska” oraz Miasta Kraków w kategorii literatura. Mieszka w Nowej Hucie.
Justyna Sobolewska – krytyczka literacka, pisarka i dziennikarka związana na stałe z tygodnikiem „Polityka”. Autorka zbioru esejów „Książka o czytaniu” (2012, 2016), wyboru opowiadań Kornela Filipowicza „Moja kochana, dumna prowincja” (2017) i biografii Kornela Filipowicza „Miron, Ilia, Kornel. Opowieść biograficzna o Kornelu Filipowiczu” (2020) nominowanej do Górnośląskiej Nagrody Literackiej „Juliusz”. Współautorka książki „Stówka. Przeczytaj to jeszcze raz” napisanej razem z Anną Dziewit Meller (2021). Laureatka PIK-owego Lauru przyznawanego przez Polską Izbę Książki za popularyzację czytelnictwa w kategorii mediów drukowanych. Przewodniczy kapitule Nagrody Literackiej m.st. Warszawy i zasiada w jury Nagrody Literackiej im. Witolda Gombrowicza oraz Literackiej Nagrodzie Europy Środkowej Angelus.
Porywająca nowa książka Bartosza Sadulskiego, laureata Nagrody im. Kościelskich. Spotkanie z autorem, które odbyło się w ramach cyklu Nowa książka 11 września, poprowadziła Justyna Sobolewska.
"Szesnaście na Bourbon" Bartosz Sadulski, Wydawnictwo Literackie
Pełna humoru, tajemnic i skandali historia w duchu powieści płaszcza i szpady.
W 1673 roku ze szpitala Salpêtrière w Paryżu zostaje uprowadzonych 16 kobiet. Z polecenia króla Ludwika XIV mają dopłynąć okrętem „Dunkerquoise” na wyspę Bourbon, by wyjść za mąż za francuskich kolonistów. Zagadkowe tożsamości i często kontrowersyjne losy Francuzek sprawiają, że tak daleka podróż okazuje się dla nich szansą, a nie zagrożeniem.
Pod dowództwem despotycznego kapitana na statku płyną między innymi zdziwaczały misjonarz Jean, podejrzana heretyczka Beli, diaboliczny kot Lucjan czy nastoletnia Françoise Châtelain (która ponoć umarła w 1661 roku…). Podróżni w drodze do celu zatrzymają się w portach Teneryfy, Wysp Zielonego Przylądka i Madagaskaru. Czy jednak wszystkim uda się przetrwać tę daleką i niebezpieczną wyprawę?
"Szesnaście na Bourbon" to szkatułkowa historia oparta na prawdziwych wydarzeniach, przedstawiona tak barwnie, że ciężko rozróżnić, co jest prawdą, a co fikcją.
Bartosz Sadulski (ur. 1986) – pisarz i redaktor, autor powieści „Rzeszot”, za którą otrzymał Nagrodę im. Kościelskich, a także był nominowany do Nagrody Literackiej „Nike” i Nagrody Conrada, oraz trzech tomów wierszy. Sekretarz redakcji kwartalnika „Herito”. Eseje publikował między innymi w Tygodniu Powszechnym, Znaku i Dwutygodniku. Stypendysta między innymi programu „Młoda Polska” oraz Miasta Kraków w kategorii literatura. Mieszka w Nowej Hucie.
Justyna Sobolewska – krytyczka literacka, pisarka i dziennikarka związana na stałe z tygodnikiem „Polityka”. Autorka zbioru esejów „Książka o czytaniu” (2012, 2016), wyboru opowiadań Kornela Filipowicza „Moja kochana, dumna prowincja” (2017) i biografii Kornela Filipowicza „Miron, Ilia, Kornel. Opowieść biograficzna o Kornelu Filipowiczu” (2020) nominowanej do Górnośląskiej Nagrody Literackiej „Juliusz”. Współautorka książki „Stówka. Przeczytaj to jeszcze raz” napisanej razem z Anną Dziewit Meller (2021). Laureatka PIK-owego Lauru przyznawanego przez Polską Izbę Książki za popularyzację czytelnictwa w kategorii mediów drukowanych. Przewodniczy kapitule Nagrody Literackiej m.st. Warszawy i zasiada w jury Nagrody Literackiej im. Witolda Gombrowicza oraz Literackiej Nagrodzie Europy Środkowej Angelus.