Recenzje filmów
Cześć! Witamy Cię na naszym kanale. Rozmawiamy tu o kinie, takim, które nas zastanawia, zaciekawia, jest, naszym zdaniem istotne. Czasem jest to kino nieoczywiste, czasem niszowe, a czasem wręcz przeciwnie :-) Być może te nieoczywiste filmy mogą być ciekawą podpowiedzią co można innego obejrzeć i poszerzyć swoje horyzonty. Kiedyś rozmawialiśmy o filmach w radiu, a teraz na naszym kanale. Mamy nadzieję, że się Tobie tu spodoba i zostaniesz z nami na dłużej :) Zapraszamy!
Kategorie:
TV & Film
TV & Film
PROCES SIÓDEMKI Z CHICAGO - recenzja Kino w tubce
2020-10-30 22:41:09
„Nie ma procesów politycznych – są tylko karne i cywilne” – to zdanie pada w filmie Proces Siódemki z Chicago. Czy na pewno? Aaron Sorkin w swoim najnowszym filmie robi wszystko, aby zaprzeczyć tej tezie. Film na faktach opowiadający o jednej ze wstydliwych kart w dziejach wymiaru sprawiedliwości USA. Dyspozycyjny prokurator, stronniczy sędzia… Scenariusz znakomicie sprzężony z montażem – kapitalnie zmontowane retrospekcje ze scenami zeznań podczas procesu, które dopowiadają, korespondują, a czasami są w kontrze do tego, co zeznają świadkowie. Czyli coś co powoduje najczęściej, że film traci na dynamice, tu dzięki tym retrospekcjom dostaje dodatkowego kopa. Oprócz różnych perspektyw są tu różne postacie, mocno zróżnicowane i nie jednowymiarowe. To powoduje, że Sorkin wyrasta na jednego z głównych kandydatów do Oskara za scenariusz. Proces Siódemki z Chicago pełnokrwisty dramat sądowy, robi duże wrażenie, tym mocniejsze w obecnym kontekście społecznym i politycznym. Więcej w naszej recenzji, na którą zapraszamy!
„Nie ma procesów politycznych – są tylko karne i cywilne” – to zdanie pada w filmie Proces Siódemki z Chicago. Czy na pewno? Aaron Sorkin w swoim najnowszym filmie robi wszystko, aby zaprzeczyć tej tezie.
Film na faktach opowiadający o jednej ze wstydliwych kart w dziejach wymiaru sprawiedliwości USA. Dyspozycyjny prokurator, stronniczy sędzia…
Scenariusz znakomicie sprzężony z montażem – kapitalnie zmontowane retrospekcje ze scenami zeznań podczas procesu, które dopowiadają, korespondują, a czasami są w kontrze do tego, co zeznają świadkowie. Czyli coś co powoduje najczęściej, że film traci na dynamice, tu dzięki tym retrospekcjom dostaje dodatkowego kopa.
Oprócz różnych perspektyw są tu różne postacie, mocno zróżnicowane i nie jednowymiarowe.
To powoduje, że Sorkin wyrasta na jednego z głównych kandydatów do Oskara za scenariusz.
Proces Siódemki z Chicago pełnokrwisty dramat sądowy, robi duże wrażenie, tym mocniejsze w obecnym kontekście społecznym i politycznym.
Więcej w naszej recenzji, na którą zapraszamy!
Film na faktach opowiadający o jednej ze wstydliwych kart w dziejach wymiaru sprawiedliwości USA. Dyspozycyjny prokurator, stronniczy sędzia…
Scenariusz znakomicie sprzężony z montażem – kapitalnie zmontowane retrospekcje ze scenami zeznań podczas procesu, które dopowiadają, korespondują, a czasami są w kontrze do tego, co zeznają świadkowie. Czyli coś co powoduje najczęściej, że film traci na dynamice, tu dzięki tym retrospekcjom dostaje dodatkowego kopa.
Oprócz różnych perspektyw są tu różne postacie, mocno zróżnicowane i nie jednowymiarowe.
To powoduje, że Sorkin wyrasta na jednego z głównych kandydatów do Oskara za scenariusz.
Proces Siódemki z Chicago pełnokrwisty dramat sądowy, robi duże wrażenie, tym mocniejsze w obecnym kontekście społecznym i politycznym.
Więcej w naszej recenzji, na którą zapraszamy!
PINOKIO - recenzja Kino w tubce
2020-10-18 23:25:04
Pinokio w interpretacji Matteo Garrone - bardzo wierna ekranizacja bajki Carlo Collodi'ego. No właśnie - czy to dobrze? Czy może twórca serialu Gomorra mógł pokusić się odczytanie tej bajki na nowo? Można by teraz popuścić wodze fantazji :) Schodząc na ziemię: otrzymujemy wierną adaptację, miejscami dość mroczną, miejscami mocno infantylną, z dość prostymi efektami specjalnymi. Pytanie czy nie za mroczna dla dzieci, i nie za prosta dla dorosłych? Czyli dla kogo? Na pewno na plus Roberto Benigni jako Gepetto i dopracowana postać Pinokia. Więcej w naszej recenzji, tym razem w wersji mocno kompaktowej ;) Zapraszamy!
Pinokio w interpretacji Matteo Garrone - bardzo wierna ekranizacja bajki Carlo Collodi'ego. No właśnie - czy to dobrze? Czy może twórca serialu Gomorra mógł pokusić się odczytanie tej bajki na nowo? Można by teraz popuścić wodze fantazji :)
Schodząc na ziemię: otrzymujemy wierną adaptację, miejscami dość mroczną, miejscami mocno infantylną, z dość prostymi efektami specjalnymi. Pytanie czy nie za mroczna dla dzieci, i nie za prosta dla dorosłych? Czyli dla kogo?
Na pewno na plus Roberto Benigni jako Gepetto i dopracowana postać Pinokia.
Więcej w naszej recenzji, tym razem w wersji mocno kompaktowej ;)
Zapraszamy!
Schodząc na ziemię: otrzymujemy wierną adaptację, miejscami dość mroczną, miejscami mocno infantylną, z dość prostymi efektami specjalnymi. Pytanie czy nie za mroczna dla dzieci, i nie za prosta dla dorosłych? Czyli dla kogo?
Na pewno na plus Roberto Benigni jako Gepetto i dopracowana postać Pinokia.
Więcej w naszej recenzji, tym razem w wersji mocno kompaktowej ;)
Zapraszamy!
SZARLATAN - recenzja Kino w tubce
2020-10-16 21:08:43
Szarlatan - najnowszy film Agnieszki Holland, ciepło przyjęty na Berlinale, czeski kandydat do Oskara to opowieść o życiu Jana Mikulaska - postaci wielowymiarowej i tajemniczej. Z jednej strony to świetny pomysł na film, z drugiej bardzo ryzykowny. Okazuje się, że Agnieszka Holland nie do końca wyszła obronną ręką z próby opowiedzenia o tak bardzo skomplikowanej, filmowo ciekawej postaci. Od reżyserki takiego kalibru wymaga się więcej, Agnieszka Holland, naszym zdaniem, powinna trochę poeksperymentować opowiadając o postaci nieszablonowej, kryjącej w sobie tajemnicę. Film dobry, warty obejrzenia, ale mógł powstać obraz dużo lepszy. Po więcej zapraszamy do naszej recenzji.
Szarlatan - najnowszy film Agnieszki Holland, ciepło przyjęty na Berlinale, czeski kandydat do Oskara to opowieść o życiu Jana Mikulaska - postaci wielowymiarowej i tajemniczej. Z jednej strony to świetny pomysł na film, z drugiej bardzo ryzykowny.
Okazuje się, że Agnieszka Holland nie do końca wyszła obronną ręką z próby opowiedzenia o tak bardzo skomplikowanej, filmowo ciekawej postaci.
Od reżyserki takiego kalibru wymaga się więcej, Agnieszka Holland, naszym zdaniem, powinna trochę poeksperymentować opowiadając o postaci nieszablonowej, kryjącej w sobie tajemnicę.
Film dobry, warty obejrzenia, ale mógł powstać obraz dużo lepszy.
Po więcej zapraszamy do naszej recenzji.
Okazuje się, że Agnieszka Holland nie do końca wyszła obronną ręką z próby opowiedzenia o tak bardzo skomplikowanej, filmowo ciekawej postaci.
Od reżyserki takiego kalibru wymaga się więcej, Agnieszka Holland, naszym zdaniem, powinna trochę poeksperymentować opowiadając o postaci nieszablonowej, kryjącej w sobie tajemnicę.
Film dobry, warty obejrzenia, ale mógł powstać obraz dużo lepszy.
Po więcej zapraszamy do naszej recenzji.
NIEDOSYT - recenzja Kino w tubce
2020-10-04 21:06:27
Niedosyt - film gatunkowo dość skomplikowany i nieoczywisty, który może zaskoczyć nawet tych, którzy chodzą na filmy, powiedzmy, mocno wyrafinowane. Carlo Mirabella-Davis stworzył obraz bardzo przemyślany na każdym poziomie: inscenizacji, barw, postaci, na imionach głównych bohaterów skończywszy. Na ekranie wprost hipnotyzuje Haley Bennett. Jeden z bardziej wyrafinowanych, niepokojących i wciągających dreszczowców ostatnich lat. Po więcej zapraszamy do naszej recenzji :)
Niedosyt - film gatunkowo dość skomplikowany i nieoczywisty, który może zaskoczyć nawet tych, którzy chodzą na filmy, powiedzmy, mocno wyrafinowane.
Carlo Mirabella-Davis stworzył obraz bardzo przemyślany na każdym poziomie: inscenizacji, barw, postaci, na imionach głównych bohaterów skończywszy.
Na ekranie wprost hipnotyzuje Haley Bennett.
Jeden z bardziej wyrafinowanych, niepokojących i wciągających dreszczowców ostatnich lat.
Po więcej zapraszamy do naszej recenzji :)
Carlo Mirabella-Davis stworzył obraz bardzo przemyślany na każdym poziomie: inscenizacji, barw, postaci, na imionach głównych bohaterów skończywszy.
Na ekranie wprost hipnotyzuje Haley Bennett.
Jeden z bardziej wyrafinowanych, niepokojących i wciągających dreszczowców ostatnich lat.
Po więcej zapraszamy do naszej recenzji :)
JAK NAJDALEJ STĄD - recenzja Kino w tubce
2020-10-02 01:03:00
Drugi, pełnometrażowy film, autora Cichej Nocy. Drugi też film o emigracji, ale też o rodzinie. Piotr Domalewski łączy w swoich filmach właśnie te dwa tematy. Opowiada o rodzinie czasami ocierając się o patologiczne sytuacje, ale jednocześnie bez ostrych, wyraźnych ocen, raczej z sympatią i zrozumieniem. W Jak najdalej stąd pokazuje te trudne, pokomplikowane relacje rodzinne z bardzo różnych perspektyw. Jeżeli komuś podobała się Cicha Noc to ten film również powinien przypaść mu do gustu, choć tu Domalewski idzie w trochę inną stronę, inaczej pokazuje te relacje rodzinne, inna tez jest konwencja. Ale temat podobny i podobna jakość. Świetna rola Zofii Stafiej, która, na ekranie, w krótkim czasie potrafiła pokazać wiarygodnie przemianę ze zdołowanej dziewczynki, właściwie jeszcze dziecka w bardzo pewną siebie kobietę. Po więcej zapraszam do naszej recenzji
Drugi, pełnometrażowy film, autora Cichej Nocy. Drugi też film o emigracji, ale też o rodzinie. Piotr Domalewski łączy w swoich filmach właśnie te dwa tematy. Opowiada o rodzinie czasami ocierając się o patologiczne sytuacje, ale jednocześnie bez ostrych, wyraźnych ocen, raczej z sympatią i zrozumieniem. W Jak najdalej stąd pokazuje te trudne, pokomplikowane relacje rodzinne z bardzo różnych perspektyw.
Jeżeli komuś podobała się Cicha Noc to ten film również powinien przypaść mu do gustu, choć tu Domalewski idzie w trochę inną stronę, inaczej pokazuje te relacje rodzinne, inna tez jest konwencja. Ale temat podobny i podobna jakość.
Świetna rola Zofii Stafiej, która, na ekranie, w krótkim czasie potrafiła pokazać wiarygodnie przemianę ze zdołowanej dziewczynki, właściwie jeszcze dziecka w bardzo pewną siebie kobietę. Po więcej zapraszam do naszej recenzji
Jeżeli komuś podobała się Cicha Noc to ten film również powinien przypaść mu do gustu, choć tu Domalewski idzie w trochę inną stronę, inaczej pokazuje te relacje rodzinne, inna tez jest konwencja. Ale temat podobny i podobna jakość.
Świetna rola Zofii Stafiej, która, na ekranie, w krótkim czasie potrafiła pokazać wiarygodnie przemianę ze zdołowanej dziewczynki, właściwie jeszcze dziecka w bardzo pewną siebie kobietę. Po więcej zapraszam do naszej recenzji
TENET - recenzja Kino w tubce
2020-09-23 22:21:32
Christopher Nolan mistrzowsko opanował zdolność łączenia kina akcji, kina widowiskowego z kinem intelektualnym, dla bardziej wymagającego widza. Przy okazji ma też swoje obsesje i lubi do nich wracać. Ta trójka tematyczna to: czas, przestrzeń i tożsamość. Za każdym jednak razem potrafi on te obsesje opowiedzieć na nowo i w inny sposób. Niestety, naszym zdaniem, TENET fabularnie jest to mało skomplikowany, to nie jest wielopiętrowa opowieść, mało zwrotów akcji, mało zaskoczeń, jest zbyt przewidywalnie, czyli zupełnie inaczej niż to, do czego przyzwyczaił nas reżyser. I zanim ktoś się oburzy na taką opinię, prośba, żeby sobie przypomniał chociażby Incepcję czy Memento. Więcej argumentów dlaczego to nie będzie nasz ulubiony film tego reżysera znajdziecie w naszej recenzji – zapraszamy!
Christopher Nolan mistrzowsko opanował zdolność łączenia kina akcji, kina widowiskowego z kinem intelektualnym, dla bardziej wymagającego widza. Przy okazji ma też swoje obsesje i lubi do nich wracać. Ta trójka tematyczna to: czas, przestrzeń i tożsamość. Za każdym jednak razem potrafi on te obsesje opowiedzieć na nowo i w inny sposób.
Niestety, naszym zdaniem, TENET fabularnie jest to mało skomplikowany, to nie jest wielopiętrowa opowieść, mało zwrotów akcji, mało zaskoczeń, jest zbyt przewidywalnie, czyli zupełnie inaczej niż to, do czego przyzwyczaił nas reżyser.
I zanim ktoś się oburzy na taką opinię, prośba, żeby sobie przypomniał chociażby Incepcję czy Memento.
Więcej argumentów dlaczego to nie będzie nasz ulubiony film tego reżysera znajdziecie w naszej recenzji – zapraszamy!
Niestety, naszym zdaniem, TENET fabularnie jest to mało skomplikowany, to nie jest wielopiętrowa opowieść, mało zwrotów akcji, mało zaskoczeń, jest zbyt przewidywalnie, czyli zupełnie inaczej niż to, do czego przyzwyczaił nas reżyser.
I zanim ktoś się oburzy na taką opinię, prośba, żeby sobie przypomniał chociażby Incepcję czy Memento.
Więcej argumentów dlaczego to nie będzie nasz ulubiony film tego reżysera znajdziecie w naszej recenzji – zapraszamy!
25 LAT NIEWINNOŚCI. SPRAWA TOMKA KOMENDY - recenzja Kino w tubce
2020-09-21 09:42:33
25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy – prawie każdy słyszał historię, która brzmi tak nieprawdopodobnie i przerażająco. Debiutant w fabule Jan Holoubek postanowił zmierzyć się z tematem. Istniało duże ryzyko, że powstanie koniunkturalny, żerujący na sensacji para dokument. Na szczęście tak się nie stało. 25 lat niewinności to film mniej o sprawie, a więcej o ludziach, o więzi syna z matką, o odwadze, o niezłomności, o sile woli człowieka. O tym, że mimo otaczającego okrucieństwa drzemie też w nas dobroć. Obraz nakręcony z wyczuciem i nieepatujący brutalnością, a mimo to poruszający do głębi i wstrząsający. Więcej znajdziecie w naszej recenzji, na którą serdecznie zapraszamy.
25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy – prawie każdy słyszał historię, która brzmi tak nieprawdopodobnie i przerażająco.
Debiutant w fabule Jan Holoubek postanowił zmierzyć się z tematem. Istniało duże ryzyko, że powstanie koniunkturalny, żerujący na sensacji para dokument. Na szczęście tak się nie stało.
25 lat niewinności to film mniej o sprawie, a więcej o ludziach, o więzi syna z matką, o odwadze, o niezłomności, o sile woli człowieka. O tym, że mimo otaczającego okrucieństwa drzemie też w nas dobroć.
Obraz nakręcony z wyczuciem i nieepatujący brutalnością, a mimo to poruszający do głębi i wstrząsający.
Więcej znajdziecie w naszej recenzji, na którą serdecznie zapraszamy.
Debiutant w fabule Jan Holoubek postanowił zmierzyć się z tematem. Istniało duże ryzyko, że powstanie koniunkturalny, żerujący na sensacji para dokument. Na szczęście tak się nie stało.
25 lat niewinności to film mniej o sprawie, a więcej o ludziach, o więzi syna z matką, o odwadze, o niezłomności, o sile woli człowieka. O tym, że mimo otaczającego okrucieństwa drzemie też w nas dobroć.
Obraz nakręcony z wyczuciem i nieepatujący brutalnością, a mimo to poruszający do głębi i wstrząsający.
Więcej znajdziecie w naszej recenzji, na którą serdecznie zapraszamy.
ARAB BLUES - Kozetka w Tunisie - recenzja Kino w tubce
2020-08-31 00:01:22
Arab Blues, chociaż trafniejszy wydaje się być oryginalny tytuł: "Kozetka w Tunisie", debiut Manele Libidi. Film opowiadający o różnicach kulturowych w dość lekkim tonie, a już zderzenie z miejscową biurokracją przywodzi na myśl Bareję. Niestety czasami ociera się o banał, a potencjał miał duży (a już końcówka wydaje się być pójściem na skróty). W roli głównej oglądamy Golshifteh Farahani znaną chociażby z Pattersona Jima Jarmusha, czy Co wiesz o Elly Asghara Farhadiego. Więcej w naszej recenzji - zapraszamy!
Arab Blues, chociaż trafniejszy wydaje się być oryginalny tytuł: "Kozetka w Tunisie", debiut Manele Libidi. Film opowiadający o różnicach kulturowych w dość lekkim tonie, a już zderzenie z miejscową biurokracją przywodzi na myśl Bareję.
Niestety czasami ociera się o banał, a potencjał miał duży (a już końcówka wydaje się być pójściem na skróty).
W roli głównej oglądamy Golshifteh Farahani znaną chociażby z Pattersona Jima Jarmusha, czy Co wiesz o Elly Asghara Farhadiego.
Więcej w naszej recenzji - zapraszamy!
Niestety czasami ociera się o banał, a potencjał miał duży (a już końcówka wydaje się być pójściem na skróty).
W roli głównej oglądamy Golshifteh Farahani znaną chociażby z Pattersona Jima Jarmusha, czy Co wiesz o Elly Asghara Farhadiego.
Więcej w naszej recenzji - zapraszamy!
W DOMU - recenzja Kino w tubce
2020-08-10 12:20:07
16 filmowców i 14 krótkometrażowych produkcji, czyli projekt HBO: „W domu”. Twórcy mieli 4 tygodnie na stworzenie 10 minutowego dzieła przy zachowaniu obostrzeń, jakie nałożone zostały w związku z epidemią i czasu epidemii filmy też miały dotyczyć. Powstały obrazy niezwykłe, oryginalne i ciekawe. Dokumenty, fabuły, animacje. Wśród zaangażowanych w projekt znaleźli się: Jacek Borcuch, Andrzej Dragan, Krzysztof Garbaczewski, Renata Gąsiorowska, Magnus von Horn, Paweł Łoziński, Jan P. Matuszyński, Tomek Popakul, Jerzy Skolimowski, Krzysztof Skonieczny, Małgorzata Szumowska/Michał Englert, Mariusz Treliński, Anna Zamecka/Sung Rae Cho oraz Xawery Żuławski. Rozmawiamy o, naszym zdaniem, najciekawszych produkcjach. Zapraszamy!
16 filmowców i 14 krótkometrażowych produkcji, czyli projekt HBO: „W domu”. Twórcy mieli 4 tygodnie na stworzenie 10 minutowego dzieła przy zachowaniu obostrzeń, jakie nałożone zostały w związku z epidemią i czasu epidemii filmy też miały dotyczyć. Powstały obrazy niezwykłe, oryginalne i ciekawe. Dokumenty, fabuły, animacje.
Wśród zaangażowanych w projekt znaleźli się: Jacek Borcuch, Andrzej Dragan, Krzysztof Garbaczewski, Renata Gąsiorowska, Magnus von Horn, Paweł Łoziński, Jan P. Matuszyński, Tomek Popakul, Jerzy Skolimowski, Krzysztof Skonieczny, Małgorzata Szumowska/Michał Englert, Mariusz Treliński, Anna Zamecka/Sung Rae Cho oraz Xawery Żuławski.
Rozmawiamy o, naszym zdaniem, najciekawszych produkcjach. Zapraszamy!
Wśród zaangażowanych w projekt znaleźli się: Jacek Borcuch, Andrzej Dragan, Krzysztof Garbaczewski, Renata Gąsiorowska, Magnus von Horn, Paweł Łoziński, Jan P. Matuszyński, Tomek Popakul, Jerzy Skolimowski, Krzysztof Skonieczny, Małgorzata Szumowska/Michał Englert, Mariusz Treliński, Anna Zamecka/Sung Rae Cho oraz Xawery Żuławski.
Rozmawiamy o, naszym zdaniem, najciekawszych produkcjach. Zapraszamy!
BABYTEETH - Zęby mleczne - recenzja Kino w tubce
2020-07-30 22:00:08
Babyteeth w reż. Shannon Murphy: takich opowieści o ciężko chorujących, często umierających nastolatkach, czy też schematycznych opowieści o tym jak to panna z dobrego domu poznaje kogoś kompletnie niedopasowanego i pod swoim wzajemnym wpływem się zmieniają – było już wiele. Ta historia, wydawałoby się jakże podobna, i sądząc na pierwszy rzut oka może to wyglądać na rzecz schematyczną i ograną. Ale tak nie jest. Mamy opowieść na bardzo poważny temat, a jednocześnie dużo jest w niej lekkości, humoru, dystansu. Pełno jest obrazów tętniących życiem i optymizmem. Pierwsza miłość, która może być ostatnią, chęć życia pełną piersią, bunt, szaleństwo. Z drugiej strony rodzice działający wbrew wszelkim zasadom rodzicielstwa i ich desperackie próby zachowania wszystkich możliwych, mijających chwil. Film niejednoznaczny, nieszablonowy. Ale uwaga: film, podczas którego się uśmiechamy, a refleksja i smutek przychodzą po seansie. Po więcej o tym filmie zapraszamy do naszej recenzji.
Babyteeth w reż. Shannon Murphy: takich opowieści o ciężko chorujących, często umierających nastolatkach, czy też schematycznych opowieści o tym jak to panna z dobrego domu poznaje kogoś kompletnie niedopasowanego i pod swoim wzajemnym wpływem się zmieniają – było już wiele.
Ta historia, wydawałoby się jakże podobna, i sądząc na pierwszy rzut oka może to wyglądać na rzecz schematyczną i ograną. Ale tak nie jest. Mamy opowieść na bardzo poważny temat, a jednocześnie dużo jest w niej lekkości, humoru, dystansu. Pełno jest obrazów tętniących życiem i optymizmem.
Pierwsza miłość, która może być ostatnią, chęć życia pełną piersią, bunt, szaleństwo. Z drugiej strony rodzice działający wbrew wszelkim zasadom rodzicielstwa i ich desperackie próby zachowania wszystkich możliwych, mijających chwil.
Film niejednoznaczny, nieszablonowy. Ale uwaga: film, podczas którego się uśmiechamy, a refleksja i smutek przychodzą po seansie.
Po więcej o tym filmie zapraszamy do naszej recenzji.
Ta historia, wydawałoby się jakże podobna, i sądząc na pierwszy rzut oka może to wyglądać na rzecz schematyczną i ograną. Ale tak nie jest. Mamy opowieść na bardzo poważny temat, a jednocześnie dużo jest w niej lekkości, humoru, dystansu. Pełno jest obrazów tętniących życiem i optymizmem.
Pierwsza miłość, która może być ostatnią, chęć życia pełną piersią, bunt, szaleństwo. Z drugiej strony rodzice działający wbrew wszelkim zasadom rodzicielstwa i ich desperackie próby zachowania wszystkich możliwych, mijających chwil.
Film niejednoznaczny, nieszablonowy. Ale uwaga: film, podczas którego się uśmiechamy, a refleksja i smutek przychodzą po seansie.
Po więcej o tym filmie zapraszamy do naszej recenzji.