Jak ona to robi
Anna Sańczuk spotyka się z kobietami, które wybierają własną drogę. Jak radzą sobie z kryzysami? Co tracą, a co zyskują? Skąd czerpią energię do działania?
Z paralimpijką i aktywistką Karoliną Hamer o życiu po sporcie
2024-11-18 06:00:00
W tym odcinku podcastu „Jak ona to robi” spotykam się z Karoliną Hamer, Ślązaczką w Warszawie, Latynoską z duszy, temperamentu i charakteru, miłośniczką hip-hopu i ligi NBA, wielokrotną medalistką Mistrzostw Świata i Europy w pływaniu, dawną paralimpijką i aktywistką na rzecz praw człowieka. A także pierwszą polską sportsmenką, która dokonała coming outu jako osoba biseksualna. Kiedy się urodziła, jej mama usłyszała, że Karolina nie będzie chodzić, a tymczasem ona zaszła ze swoim kulami naprawdę daleko. Po zakończeniu kariery sportowej musiała wymyślić się na nowo. Kilka lat temu stanęła na scenie teatralnej, by pokazać publiczności pierwszy na świecie „sit-up”, monodram oparty na jej życiu i książce „Niezatapialna” Karoliny Domagalskiej. Teraz Hamer studiuje socjologię. Rozmawiamy o źródłach jej życiowej siły, o zaletach i wadach sportowego życia, o ryzyku wypalenia w aktywizmie, o wciąż dramatycznych realiach życia osób z niepełnosprawnościami w Polsce. Podcastu „Jak ona to robi” możesz posłuchać na platformach Spotify , Apple Podcasts oraz oglądać na YouTube .
W tym odcinku podcastu „Jak ona to robi” spotykam się z Karoliną Hamer, Ślązaczką w Warszawie, Latynoską z duszy, temperamentu i charakteru, miłośniczką hip-hopu i ligi NBA, wielokrotną medalistką Mistrzostw Świata i Europy w pływaniu, dawną paralimpijką i aktywistką na rzecz praw człowieka. A także pierwszą polską sportsmenką, która dokonała coming outu jako osoba biseksualna. Kiedy się urodziła, jej mama usłyszała, że Karolina nie będzie chodzić, a tymczasem ona zaszła ze swoim kulami naprawdę daleko. Po zakończeniu kariery sportowej musiała wymyślić się na nowo. Kilka lat temu stanęła na scenie teatralnej, by pokazać publiczności pierwszy na świecie „sit-up”, monodram oparty na jej życiu i książce „Niezatapialna” Karoliny Domagalskiej. Teraz Hamer studiuje socjologię. Rozmawiamy o źródłach jej życiowej siły, o zaletach i wadach sportowego życia, o ryzyku wypalenia w aktywizmie, o wciąż dramatycznych realiach życia osób z niepełnosprawnościami w Polsce.
Podcastu „Jak ona to robi” możesz posłuchać na platformach Spotify, Apple Podcasts oraz oglądać na YouTube.
Z pieśniarką Leną Piękniewską-Bem o terapeutycznej sile śpiewu
2024-11-04 06:00:00
Rozmowa z Leną Piękniewską-Bem, wokalistką, aktorką, kompozytorką z wieloletnim doświadczeniem scenicznym, obdarzoną wielkim głosem i wielką wrażliwością. Zaczynała jako 14-latka śpiewając na scenie legendarnej „Piwnicy pod Baranami”, potem były m.in. studia na ASP, praca w teatrze, czy rozśpiewany warszawski kabaret literacki „Pożar w burdelu”, recitale z wierszami poetów getta. Niedawno skończyła czteroletnie szkolenie psychoterapeutyczne w nurcie humanistycznym i wspiera twórców w rozumieniu mechanizmów działających wokół zawodu artysty. Pasjonatka pracy z głosem jako „zasobem na drodze do dobrostanu”. Rozmawiamy więc nie tylko o jej twórczej i życiowej drodze, ale i o tym, jak praca z głosem może być rodzajem autoterapii, głębszego rozumienia siebie i swoich emocji. Prowadziła warsztaty muzyczne „Cienie przodków" oraz „Pieśń, która leczy pokolenia”. Twierdzi, że kiedy dłużej nie śpiewa, jest nie do zniesienia.
Rozmowa z Leną Piękniewską-Bem, wokalistką, aktorką, kompozytorką z wieloletnim doświadczeniem scenicznym, obdarzoną wielkim głosem i wielką wrażliwością. Zaczynała jako 14-latka śpiewając na scenie legendarnej „Piwnicy pod Baranami”, potem były m.in. studia na ASP, praca w teatrze, czy rozśpiewany warszawski kabaret literacki „Pożar w burdelu”, recitale z wierszami poetów getta. Niedawno skończyła czteroletnie szkolenie psychoterapeutyczne w nurcie humanistycznym i wspiera twórców w rozumieniu mechanizmów działających wokół zawodu artysty. Pasjonatka pracy z głosem jako „zasobem na drodze do dobrostanu”. Rozmawiamy więc nie tylko o jej twórczej i życiowej drodze, ale i o tym, jak praca z głosem może być rodzajem autoterapii, głębszego rozumienia siebie i swoich emocji. Prowadziła warsztaty muzyczne „Cienie przodków" oraz „Pieśń, która leczy pokolenia”. Twierdzi, że kiedy dłużej nie śpiewa, jest nie do zniesienia.
Z Aleksandrą Beltą-Iwacz o budowaniu dziewczyńskiej mocy
2024-10-28 18:00:00
Z Aleksandrą Beltą-Iwacz, psycholożką zajmująca się tematami wychowania i rodzicielstwa oraz autorką popularnego bloga Mamologia, rozmawiamy o tym, z czym mierzą się dziewczynki w życiu społecznym, jakie wyzwania stawia przed nimi dorastanie i jak mogą budować swoją siłę i niezależność. Sięgamy do badania LEGO Play Well 2024 by pochylić się nad presją perfekcjonizmu – w kreatywności rozwoju oraz pasjach. Zastanawiamy się, dlaczego presja wywierana na dziewczynki jest większa, niż ta wywierana na chłopców i jak można to zmieniać będąc rodzicem. Rozważamy, jaki wpływ na postrzeganie swoich możliwości przez dziewczynki może mieć wybór zabawek, zajęć twórczych, lektur, czy języka, jakim o dziewczyńskości mówimy. Wspominamy to, jakimi byłyśmy dziewczynkami i jak dzieciństwo wpłynęło na nas i nasze życiowe wybory. Przyglądamy się te własnemu rodzicielstwu. Odcinek specjalny powstał w partnerstwie z Grupą LEGO w nawiązaniu do kampanii LEGO „ Dziewczynki Mogą Wszystko". Podcastu „Jak ona to robi” możesz posłuchać na platformach Spotify , Apple Podcasts oraz oglądać na YouTube .
Z Aleksandrą Beltą-Iwacz, psycholożką zajmująca się tematami wychowania i rodzicielstwa oraz autorką popularnego bloga Mamologia, rozmawiamy o tym, z czym mierzą się dziewczynki w życiu społecznym, jakie wyzwania stawia przed nimi dorastanie i jak mogą budować swoją siłę i niezależność. Sięgamy do badania LEGO Play Well 2024 by pochylić się nad presją perfekcjonizmu – w kreatywności rozwoju oraz pasjach. Zastanawiamy się, dlaczego presja wywierana na dziewczynki jest większa, niż ta wywierana na chłopców i jak można to zmieniać będąc rodzicem. Rozważamy, jaki wpływ na postrzeganie swoich możliwości przez dziewczynki może mieć wybór zabawek, zajęć twórczych, lektur, czy języka, jakim o dziewczyńskości mówimy. Wspominamy to, jakimi byłyśmy dziewczynkami i jak dzieciństwo wpłynęło na nas i nasze życiowe wybory. Przyglądamy się te własnemu rodzicielstwu.
Odcinek specjalny powstał w partnerstwie z Grupą LEGO w nawiązaniu do kampanii LEGO „Dziewczynki Mogą Wszystko".
Podcastu „Jak ona to robi” możesz posłuchać na platformach Spotify, Apple Podcasts oraz oglądać na YouTube.
Z Karoliną Sulej o apetycie na pełnię życia
2024-10-21 07:00:00
Na bohaterkę otwarcia 6. sezonu podcastu „Jak ona to robi” Anna Sańczuk wybrała Karolinę Sulej – kulturoznawczynię, antropolożkę mody, reporterkę, aktywistkę, kuratorkę, żeglarkę, projektantkę gier i propagatorkę czytelnictwa. Kobietę o wielu zawodowych obliczach oraz błyskotliwym umyśle, która na różne sposoby próbuje uchwycić pełnię życia. Rozmawiamy o jej osobistych wyborach życiowych i rzeczach osobistych („Rzeczy osobiste. Opowieść o ubraniach w obozach koncentracyjnych i zagłady” to tytuł jej głośnej książki, co nie przeszkadza jej też pisać o fenomenie Taylor Swift), ale też o tym, czym może być moda. Rozważamy, czy ciekawiej jest skończyć doktorat, czy pływać po oceanach, pracując jako kucharka albo hostessa. Dowiadujemy się, co nie pozwala skupić się mojej bohaterce na jednej dziedzinie i co przez to zyskuje, a co traci. Mówimy także o tym co daje jej aktywizm społeczny i czym jest oddolna wspólnota – Fundacja Kraina, w której działa i gdzie 24 października otwiera się modowy showroom oraz wystawa stworzone przez imigrantów. Podcastu „Jak ona to robi” możesz posłuchać na platformach Spotify , Apple Podcasts oraz YouTube .
Na bohaterkę otwarcia 6. sezonu podcastu „Jak ona to robi” Anna Sańczuk wybrała Karolinę Sulej – kulturoznawczynię, antropolożkę mody, reporterkę, aktywistkę, kuratorkę, żeglarkę, projektantkę gier i propagatorkę czytelnictwa. Kobietę o wielu zawodowych obliczach oraz błyskotliwym umyśle, która na różne sposoby próbuje uchwycić pełnię życia. Rozmawiamy o jej osobistych wyborach życiowych i rzeczach osobistych („Rzeczy osobiste. Opowieść o ubraniach w obozach koncentracyjnych i zagłady” to tytuł jej głośnej książki, co nie przeszkadza jej też pisać o fenomenie Taylor Swift), ale też o tym, czym może być moda. Rozważamy, czy ciekawiej jest skończyć doktorat, czy pływać po oceanach, pracując jako kucharka albo hostessa. Dowiadujemy się, co nie pozwala skupić się mojej bohaterce na jednej dziedzinie i co przez to zyskuje, a co traci. Mówimy także o tym co daje jej aktywizm społeczny i czym jest oddolna wspólnota – Fundacja Kraina, w której działa i gdzie 24 października otwiera się modowy showroom oraz wystawa stworzone przez imigrantów.
Podcastu „Jak ona to robi” możesz posłuchać na platformach Spotify, Apple Podcasts oraz YouTube.
Justyna Dworczyk o drodze od aktorstwa do psychoterapii
2024-08-05 13:45:00
Na koniec piątego sezonu „Jak ona to robi” zaprosiłam Justynę Dworczyk, gadułę i niezwykle energetyczną osobę, która jest aktorką oraz doktorką sztuk filmowych i teatralnych, a zarazem certyfikowaną psychoterapeutką i trenerką biznesu i rozwoju osobistego. Założyła i z sukcesem prowadzi warszawską poradnię Konteksty Miejsce Psychoterapii. Rozmawiamy o miłości do aktorstwa i o porzuceniu sceny. O zawodowej wolcie w dojrzałym wieku – o jej przyczynach, co przyniosła, co zabrała, kogo postawiła na drodze. O tym, w jaki sposób te dwie ścieżki zawodowe i życiowe się łączą, bo pod koniec tego roku Justyna wraca po latach do teatru premierą spektaklu „Pani nogom jest tu dobrze” Katarzyny Szaulińskiej. I jeszcze o relacjach i uwikłaniach, które zostawiają w nas ślad, o łączeniu intensywnego życia zawodowego z rodzinnym, o tym, jak artystka odkrywa w sobie biznesowy dryg, a wreszcie o terapeutycznej pracy z aktorami i ludźmi sztuki oraz dlaczego potrzebne są poradnie wsparcia psychologicznego na uczelniach artystycznych.
Na koniec piątego sezonu „Jak ona to robi” zaprosiłam Justynę Dworczyk, gadułę i niezwykle energetyczną osobę, która jest aktorką oraz doktorką sztuk filmowych i teatralnych, a zarazem certyfikowaną psychoterapeutką i trenerką biznesu i rozwoju osobistego. Założyła i z sukcesem prowadzi warszawską poradnię Konteksty Miejsce Psychoterapii. Rozmawiamy o miłości do aktorstwa i o porzuceniu sceny. O zawodowej wolcie w dojrzałym wieku – o jej przyczynach, co przyniosła, co zabrała, kogo postawiła na drodze. O tym, w jaki sposób te dwie ścieżki zawodowe i życiowe się łączą, bo pod koniec tego roku Justyna wraca po latach do teatru premierą spektaklu „Pani nogom jest tu dobrze” Katarzyny Szaulińskiej. I jeszcze o relacjach i uwikłaniach, które zostawiają w nas ślad, o łączeniu intensywnego życia zawodowego z rodzinnym, o tym, jak artystka odkrywa w sobie biznesowy dryg, a wreszcie o terapeutycznej pracy z aktorami i ludźmi sztuki oraz dlaczego potrzebne są poradnie wsparcia psychologicznego na uczelniach artystycznych.
Elżbietą Jabłońską o karmieniu ludzi sztuką
2024-07-22 07:00:00
Rozmowa z Elżbietą Jabłońską – artystką, performerką, animatorką życia społeczno-artystycznego, która karmi ludzi sztuką i zajmuje się ogrodnictwem, gotowaniem, troską, międzyludzkimi relacjami. Od słynnego projektu „Supermatka" z 2002 roku, kiedy w całej Polsce zawisły billboardy ze zdjęciem Elżbiety w stroju Supermena z synkiem na kolanach w pozie Madonny i z kuchennym rozgardiaszem w tle, regularnie wychodzi z galerii w przestrzeń społeczną i domową, a jej sztuka jest bardzo blisko ludzi i życia. Rozmawiamy o dorastaniu w naszym wspólnym mieście rodzinnym – Olsztynie, o współtworzeniu kultowego klubu Mózg w Bydgoszczy i o zamieszkiwaniu oraz znikaniu nad Wisłą w Kozielcu, gdzie dziś żyje artystka i gdzie organizuje rezydencje artystyczne dla innych. Pytam ją o to, czym dla niej jest sztuka, czemu służą „ćwiczenia z zaniechania”, oraz czego uczy ją ogród. A także dlaczego wszystko, co istnieje jest miłością (albo nicością).
Rozmowa z Elżbietą Jabłońską – artystką, performerką, animatorką życia społeczno-artystycznego, która karmi ludzi sztuką i zajmuje się ogrodnictwem, gotowaniem, troską, międzyludzkimi relacjami. Od słynnego projektu „Supermatka" z 2002 roku, kiedy w całej Polsce zawisły billboardy ze zdjęciem Elżbiety w stroju Supermena z synkiem na kolanach w pozie Madonny i z kuchennym rozgardiaszem w tle, regularnie wychodzi z galerii w przestrzeń społeczną i domową, a jej sztuka jest bardzo blisko ludzi i życia. Rozmawiamy o dorastaniu w naszym wspólnym mieście rodzinnym – Olsztynie, o współtworzeniu kultowego klubu Mózg w Bydgoszczy i o zamieszkiwaniu oraz znikaniu nad Wisłą w Kozielcu, gdzie dziś żyje artystka i gdzie organizuje rezydencje artystyczne dla innych. Pytam ją o to, czym dla niej jest sztuka, czemu służą „ćwiczenia z zaniechania”, oraz czego uczy ją ogród. A także dlaczego wszystko, co istnieje jest miłością (albo nicością).
Anna Król o książkach i życiowych zakrętach
2024-07-08 07:00:00
W czerwcu Anna Król razem z Pauliną Wilk po raz 12. zorganizowały kultowy już festiwal czytelnictwa i literatury w Warszawie – Big Book Festiwal. Do tego ze wspólniczką współprowadzi dwie stołeczne autorskie kawiarnio-księgarnie pod nazwą Big Book Cafe, pisze książki (m.in. „Rzeczy. Iwaszkiewicz intymnie”, „Kamienny sufit. Opowieść o pierwszych taterniczkach”), scenariusze sceniczne, reżyseruje teatralne performanse i mikrospektakle, które wystawiane są w jej klubo-kawiarniach. Nic dziwnego, że zderzyła się z tzw. wypaleniem zawodowym, o którym opowiada w tej rozmowie. Praca w kulturze nie jest lekka łatwa, nie jest dobrze płatna, choć bywa przyjemna i rozwijająca. Rozmawiamy oczywiście o książkach, ale też o rzeczach, jako naszych intymnych towarzyszach (Ania jest zbieraczką rzeczy z własną historią), o tym, czy rodzina to zasilające ukorzenienie, czy czasem ciężar ciągnący w dół, i jak sobie z tym radzić. Mówimy też o nowej, pisanej przez nią teraz książce o artystycznej rodzinie Ostaszewskich, o ukochanych pieskach, o ładowaniu baterii sportem i naturą. Zapraszamy do kawiarni Big Book i na wszystkie organizowane w niej wydarzenia.
W czerwcu Anna Król razem z Pauliną Wilk po raz 12. zorganizowały kultowy już festiwal czytelnictwa i literatury w Warszawie – Big Book Festiwal. Do tego ze wspólniczką współprowadzi dwie stołeczne autorskie kawiarnio-księgarnie pod nazwą Big Book Cafe, pisze książki (m.in. „Rzeczy. Iwaszkiewicz intymnie”, „Kamienny sufit. Opowieść o pierwszych taterniczkach”), scenariusze sceniczne, reżyseruje teatralne performanse i mikrospektakle, które wystawiane są w jej klubo-kawiarniach. Nic dziwnego, że zderzyła się z tzw. wypaleniem zawodowym, o którym opowiada w tej rozmowie. Praca w kulturze nie jest lekka łatwa, nie jest dobrze płatna, choć bywa przyjemna i rozwijająca. Rozmawiamy oczywiście o książkach, ale też o rzeczach, jako naszych intymnych towarzyszach (Ania jest zbieraczką rzeczy z własną historią), o tym, czy rodzina to zasilające ukorzenienie, czy czasem ciężar ciągnący w dół, i jak sobie z tym radzić. Mówimy też o nowej, pisanej przez nią teraz książce o artystycznej rodzinie Ostaszewskich, o ukochanych pieskach, o ładowaniu baterii sportem i naturą. Zapraszamy do kawiarni Big Book i na wszystkie organizowane w niej wydarzenia.
Weronika Szczawińska o teatrze
2024-06-24 07:00:00
Moją rozmówczynią jest dramaturżka, reżyserka teatralna, a czasem też aktorka własnych spektakli – Weronika Szczawińska. Z teatru prawie nie wychodzi, a jeżeli, to po to, by zanurzyć się w przyrodę. W teatrze pracuje, teatru uczy w Akademii Teatralnej i z teatrem żyje, bo jej partnerem jest Piotr Wawer Jr, także dramaturg i reżyser, często działają razem w duecie. Nawet kiedy wystawia spektakl o osobistym doświadczeniu choroby nowotworem („ONKO” w TR Warszawa), robi to w sposób bliski widzom. Potrafi spektakl zamienić w koncert, eksperyment, szaloną zabawę. Potrafi zmusić meble, by grały na równych prawach z aktorami („Wszystko na darmo” w Teatrze Jaracza w Olsztynie). W swoich przedstawieniach opowiada z pasją i ciekawością m,in. o ciele, o pamięci, o relacjach społecznych. A my rozmawiamy o teatrze jako laboratorium, o miłości do aktorów, o partnerstwie w teatrze, nauce z nauczania innych, leczącej sile przyrody. – Jak już nie mogę tych czarnych sal, tego olbrzymiego wydatku energetycznego w pracy z ludźmi, uciekam w naturę w każdej skali, nawet najmniejszej. Bo dzika przyroda jest nawet w mieście – mówi Weronika.
Moją rozmówczynią jest dramaturżka, reżyserka teatralna, a czasem też aktorka własnych spektakli – Weronika Szczawińska. Z teatru prawie nie wychodzi, a jeżeli, to po to, by zanurzyć się w przyrodę. W teatrze pracuje, teatru uczy w Akademii Teatralnej i z teatrem żyje, bo jej partnerem jest Piotr Wawer Jr, także dramaturg i reżyser, często działają razem w duecie. Nawet kiedy wystawia spektakl o osobistym doświadczeniu choroby nowotworem („ONKO” w TR Warszawa), robi to w sposób bliski widzom. Potrafi spektakl zamienić w koncert, eksperyment, szaloną zabawę. Potrafi zmusić meble, by grały na równych prawach z aktorami („Wszystko na darmo” w Teatrze Jaracza w Olsztynie). W swoich przedstawieniach opowiada z pasją i ciekawością m,in. o ciele, o pamięci, o relacjach społecznych. A my rozmawiamy o teatrze jako laboratorium, o miłości do aktorów, o partnerstwie w teatrze, nauce z nauczania innych, leczącej sile przyrody. – Jak już nie mogę tych czarnych sal, tego olbrzymiego wydatku energetycznego w pracy z ludźmi, uciekam w naturę w każdej skali, nawet najmniejszej. Bo dzika przyroda jest nawet w mieście – mówi Weronika.
Agnieszka Jucewicz o kryzysach i przemianach
2024-06-10 07:00:00
W tym odcinku rozmawiam z dziennikarką Agnieszką Jucewicz, która zawodowo uprawia „namysł nad życiem”. Jest autorką książek i rozmów o ludzkim wnętrzu i psychologii, m.in. „Czując. Rozmowy o emocjach” oraz (wspólnie z Magdaleną Kicińską) „Dom w butelce. Rozmowy z Dorosłymi Dziećmi Alkoholików”. O sobie mówi: „Jestem medium, przekaźnikiem pomiędzy osobą, z którą się spotykam i rozmawiam, a odbiorcą, czytelnikiem i czytelniczką”. Właśnie wydała książkę „Tańcząc. Rozmowy o kryzysie i przemianie”, napisaną w dialogu z psychologiem Bartłomiejem Dobroczyńskim. I my też z Agnieszką Jucewicz rozmawiamy o kryzysach i przemianach, które spotkały ją na jej drodze: dziennikarskiej, osobistej, życiowej. O tym, czy dorastanie w alkoholowej rodzinie nie tylko zabiera i rani, ale może też coś daje (choć cena za to jest wysoka)? Dlaczego rozmowa z drugim człowiekiem to dla niej sposób istnienia? Czemu współcześnie tak trudno być dobrym rodzicem? Czy dwójka dziennikarzy w domu to przepis na dobry związek? Czy współczesne dziennikarstwo to tylko „cmentarzysko zawodu”, czy kiełkuje też na nim nowe życie? Oraz o tym, że własny pokój można mieć w swojej głowie i czasem się tam chować i zasilać.
W tym odcinku rozmawiam z dziennikarką Agnieszką Jucewicz, która zawodowo uprawia „namysł nad życiem”. Jest autorką książek i rozmów o ludzkim wnętrzu i psychologii, m.in. „Czując. Rozmowy o emocjach” oraz (wspólnie z Magdaleną Kicińską) „Dom w butelce. Rozmowy z Dorosłymi Dziećmi Alkoholików”. O sobie mówi: „Jestem medium, przekaźnikiem pomiędzy osobą, z którą się spotykam i rozmawiam, a odbiorcą, czytelnikiem i czytelniczką”. Właśnie wydała książkę „Tańcząc. Rozmowy o kryzysie i przemianie”, napisaną w dialogu z psychologiem Bartłomiejem Dobroczyńskim.
I my też z Agnieszką Jucewicz rozmawiamy o kryzysach i przemianach, które spotkały ją na jej drodze: dziennikarskiej, osobistej, życiowej. O tym, czy dorastanie w alkoholowej rodzinie nie tylko zabiera i rani, ale może też coś daje (choć cena za to jest wysoka)? Dlaczego rozmowa z drugim człowiekiem to dla niej sposób istnienia? Czemu współcześnie tak trudno być dobrym rodzicem? Czy dwójka dziennikarzy w domu to przepis na dobry związek? Czy współczesne dziennikarstwo to tylko „cmentarzysko zawodu”, czy kiełkuje też na nim nowe życie? Oraz o tym, że własny pokój można mieć w swojej głowie i czasem się tam chować i zasilać.
Teresa Starzec o energii, która tkwi w sztuce
2024-05-27 11:00:00
W trzecim odcinku piątego sezonu podcastu „Jak ona to robi” goszczę malarkę i nauczycielkę sztuki w autorskim Atelier Foksal (nieformalna szkoła sztuki, w której dorastają kolejne pokolenia twórczych ludzi), Teresę Starzec (rocznik 1952), która jest najbardziej kolorową, energetyczną i sprawczą osobą, jaką można sobie wyobrazić. Rozmawiamy o tym, skąd wzięła się jej potrzeba kreacji i czy jej źródłem może być młodzieńcze poczucie niedopasowania, nigdy niezdiagnozowane ADHD i neuronietypowość. I o byciu artystką w związku z artystą (Andrzej Bielawski, grafik, malarz, audiofil) i byciu artystką, matka artystów (rzeźbiarka Alicja Bielawska i projektant, współtwórca biżuterii Maar, Antoni Bielawski).
W trzecim odcinku piątego sezonu podcastu „Jak ona to robi” goszczę malarkę i nauczycielkę sztuki w autorskim Atelier Foksal (nieformalna szkoła sztuki, w której dorastają kolejne pokolenia twórczych ludzi), Teresę Starzec (rocznik 1952), która jest najbardziej kolorową, energetyczną i sprawczą osobą, jaką można sobie wyobrazić. Rozmawiamy o tym, skąd wzięła się jej potrzeba kreacji i czy jej źródłem może być młodzieńcze poczucie niedopasowania, nigdy niezdiagnozowane ADHD i neuronietypowość. I o byciu artystką w związku z artystą (Andrzej Bielawski, grafik, malarz, audiofil) i byciu artystką, matka artystów (rzeźbiarka Alicja Bielawska i projektant, współtwórca biżuterii Maar, Antoni Bielawski).